Μεταξύ πολιτικοποίησης και κομματικοποίησης

Σύμφωνα με άρθρο της Ολίβιας Μιχαηλίδου στον φιλελεύθερο, ημερομηνίας 9 Ιουλίου 2006 πολιτικοποίηση είναι :

"η διαδικασία που βοηθά το άτομο να αναζητήσει και να βρει το πολιτικό του εγώ, την πολιτική του συνείδηση, γεγονός που θα συμβάλει ουσιαστικά στη γενικότερη κοινωνικοποίηση του ατόμου."

Απο την άλλη, η κομματικοποίηση είναι η προσκόλληση του ατόμου σε μία ιδεολογία, σε κάποιες πολιτικές-κοινωνικές θέσεις που υποστηρίζει ένα κόμμα.

Σε πιο παλιά συζήτηση που είχα με φίλη και στέλεχος της Πρωτοπορίας -φοιτητική παράταξη του ΔΗΣΥ-, μου εξήγησε οτι για να είναι ένας νέος πολιτικοποιημένος σήμερα απαιτείται κατ'αρχάς να είναι κομματικοποιημένος.
Η πιο πάνω θέση-άποψη, δυστυχώς, κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μας νεολαίας, η οποία αντί να ερευνήσει και να ψάξει για να διαμορφώσει την δική της άποψη, αρκείται στο να χωνεύει αυτά που της πλασάρει το οποιοδήποτε κόμμα.
Ο νεοκύπριος λοιπόν, αποχαυνωμένος και τυφλωμένος απο τον κομματικό φανατισμό -μια ματιά στην προεκλογική περίοδο φανερώνει το ποιος πραγματικά φανατίζει: το κόμμα και όχι η αγάπη για το έθνος και την πατρίδα- , καταντά παπαγάλος μιας ιδεολογίας, που αμφιβάλλω εάν πραγματικά γνωρίζει και θύμα στον βωμό του κομματικού συμφέροντος.
Τα σημερινά κόμματα της Κύπρου, αντί να προωθούν στην νεολαία τους τις αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και του χριστιανισμού, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται η ελευθερία της σκέψης, που προκύπτει από την μελέτη πολλών και διαφορετικών πηγών, της επιβάλλουν την δική τους ιδεολογία παρουσιάζοντας μόνο την δική τους εκδοχή όσο αφορά την ιστορία και τις δικές τους πολιτικές θέσεις όσο αφορά το κυπριακό πρόβλημα.
Γιατί λοιπόν ο νέος της Κύπρου να ψαχτεί πολιτικά και να μελετήσει ιστορία –μια βασική προϋπόθεση για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος τα οποία είχαν και έχουν ακόμη μεγάλο κόστος για κάθε αλύτρωτη μας πατρίδα- αφού πιστεύει πως το κόμμα που υποστηρίζει είναι η μόνη σωστή και αξιόπιστη πηγή πληροφοριών ;
Τραγικό αποτέλεσμα λοιπόν είναι η σημερινή νεολαία, φανατισμένη στην δική της “αλήθεια”, να έρχεται σε αντιπαράθεση μεταξύ της, ξεχνώντας και αγνοώντας πως για όσα μακάβρια έχουν συμβεί στον τόπο μας φταίει ο φανατισμός, το μίσος και η διχόνοια.
Από την άλλη, μια μικρή μειοψηφία της κυπριακής νεολαίας προτιμά να μην συμμετέχει στα κόμματα για πολλούς και διάφορους λόγους.
Μερικοί από πλήρη αδιαφορία ως προς τα πολιτικά δρώμενα, ενώ άλλοι επειδή έχουν κατανοήσει τον σημερινό μηχανισμό των κομμάτων για εξόντωση της ελεύθερης προσωπικότητας του ατόμου.
Οι δεύτεροι ως επί το πλείστον κατατάσσονται στην μερίδα των “ανένταχτων πατριωτών”, αν κανείς μπορεί να τους χαρακτηρίσει έτσι.
Κατανοώντας λοιπόν το ύπουλο παιχνίδι των κομμάτων για ηθική καταστροφή, ενώ παράλληλα παρακολουθώντας την ύπουλη αντεθνική τους δραστηριότητα, προτιμούν να αγωνιστούν με τον δικό τους τρόπο για το εθνικό συμφέρον που δεν είναι άλλο από αυτό της πατρίδας. Κάτι που μάλλον έχουν ξεχάσει οι κομματάρχες του τόπου μας, αφού προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα του τόπου “ξεχνάνε” πως έθνος και πατρίδα συμβαδίζουν μαζί και χωρίς την συνύπαρξή τους οδεύουμε προς την ολοκληρωτική μας καταστροφή, στην οριστική μας εξόντωση.
Οι κομματικοί ηγέτες, προσπαθώντας να περιορίσουν την επιρροή της ανένταχτης πατριωτικής νεολαίας στον κόσμο, την χαρακτηρίζουν φασιστική, εθνικιστική και οτιδήποτε άλλο, ενώ παράλληλα χρησιμοποιώντας άριστα την κομματική προπαγάνδα τους, πλασάρουν στον Κύπριο πολίτη το σκεπτικό πως για να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος πρέπει απαραίτητα να είναι και κομματικοποιημένος.
Όχι μόνο κατακριτέα αλλά και καταδικαστέα είναι η τακτική όλων αυτών που εκμεταλλευόμενοι τον Κύπριο πολίτη προωθούν τα αλλότρια και σατανικά σχέδιά τους εις βάρος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, της πατρίδας μας και του Ελληνισμού μας.

«ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΔΙΧΑΖΟΥΝ, Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΝΩΝΕΙ»