Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πατριώτη, ούτε περήφανο, ούτε εθνικιστή, ούτε εθνιστή ούτε τίποτα από όλες αυτές τις κατηγορίες. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα άνθρωπο που όσο μπορεί προσπαθεί να εκτελέσει το χρέος του προς την οικογένεια του, την πατρίδα του και για όσα αγωνίζεται καθημερινά.
Θέλω να αναφερθώ σ’ όλους τους συναγωνιστές που για κάποιο λόγο, σε κάποια στιγμή της πορείας τους άφησαν τον αγώνα. Ένα αγώνα που αυτή οριοθέτησαν, ονειρεύτηκαν και πάλεψαν με μόνο όπλο την πίστη τους στον υπέρτατο στόχο. Την ελευθερία. Ίσως ο λόγος που γράφω το εν λόγω κείμενο είναι για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν πρέπει να αφήσω και εγώ τον αγώνα μου. Όσο προσωπικός και μικρός και αν είναι, αποτελεί ένα λιθαράκι στο τεράστιο σύνολο.
Τι είναι η πατρίδα; Μπορούμε να την παρομοιάσουμε πλήρως με την οικογένεια μας. Το σπίτι μας είναι η πατρίδα μας. Ο χώρος στον οποίο ζούμε και είμαστε ευγνώμονες για αυτόν. Τον αγαπάμε, τον συντηρούμε και είμαστε ευτυχισμένη για αυτό όσο μεγάλος ή μικρός και αν είναι. Στο σπίτι μας μένει μαζί μας η οικογένεια μας. Και αυτή την αγαπάμε όσο και αν μας έχεις στεναχωρήσει, όσο και αν δεν είναι τέλεια. Την οικογένεια μπορούμε να την παρομοιάσουμε με τους συμπατριώτες μας. Είναι αυτή που μένουν μαζί μας στην «πατρίδα» μας και την αγαπούν όσο και εμείς. Φυσικά πάντοτε κάποιο μέλος της οικογένειας ίσως να παραστρατήσει. Αλλά η πατρίδα – το σπίτι θα είναι ο παντοτινός προορισμός.
Είμαστε πάντοτε έτοιμoι να υπερασπιστούμε το σπίτι μας και την οικογένεια μας. Πάντοτε είμαστε βράχοι μπροστά σε οτιδήποτε πάει να την βλάψει. Αλλά και πάντοτε το σπίτι μας είναι ανοιχτό και φιλόξενο για όποιο το έχει ανάγκη. Αρκεί να σέβεται το χώρο που θα το φιλοξενήσει για λίγο καιρό μέχρι να μπορέσει να ξεκινήσει και αυτός τη πορεία του για το δικό του προορισμό.
Ίσως να είναι άτοπη η συσχέτιση και λανθασμένη. Όμως ας αναλογιστούμε για μισό λεπτό. Θα αφήναμε ποτέ το σπίτι μας να πέσει; Θα αφήναμε ποτέ να πειράξουν την οικογένεια μας; Θα επιτρέπαμε σε κάποιον να αμαυρώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια μας; Θα σταματούσαμε ποτέ να αγαπάμε και να συντηρούμε το χώρο που μας γέννησε;; Όχι γιατί είναι ο χώρος που ζούμε. Και αν δεν είμαστε σωστή απέναντι του δεν θα είναι ούτε και αυτός – λόγο αμέλειας!
Σ’ όσους έχουν αφήσει τον αγώνα ( μέσα σ’ αυτούς ίσως και εγώ ), γιατί; Η πατρίδα είναι το σπίτι μας, είναι η Ιθάκη του καθενως από εμάς. Η ελευθερία είναι η αρχή που κάνει την πατρίδα μας και τους εαυτούς μας ολοκληρωμένους. Χωρις αυτήν ούτε το σπίτι θα υπάρχει ούτε και εμείς.
Ο δρόμος είναι δύσκολος. Η μοίρα και ο Θεός επέλεξαν να τον κάνουν έτσι για να μας προστατέψουν και εμάς και το «σπίτι» μας. Γιατί θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το υπερασπιστούμε ανά πάσα στιγμή. Όμως τι αξία έχει η υποταγή μας και σιωπή μας; Τι αξία έχει η μετατροπεί μας σε αριθμούς και κωδικούς; Καμία γιατί απλά μηδενίζει την προσωπική και εθνική μας υπόστασης μετατρέποντας μας σε κωδικούς 1 και 0.
Πάντα το «σπίτι» θα μας περιμένει όλους. Γιατί χωρίς εμάς είναι καταδικασμένο. Γιατί ο τόπος εν τα πλάσματα...
Θα τα πούμε ξανά στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις, στην καθημερινότητα μας,
