Συνηθίζουν γενικά σε μπλόκς, ιστοσελίδες και γενικά στα ΜΜΕ να αναφέρουν νέα τα οποία μπορούν να απασχολούν τον κόσμο. Κάποια απ' αυτά έχουν καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα έστω κι αν αυτά που λένε είναι σωστά, τεκμηριωμένα και πατριωτικά. Ίσως περιμένουν να βάλουν κι αυτοί στην τσέπη του καρπούς της δουλειάς του στον κόσμο της ειδησιογραφίας.
Άλλοι απλά το κάνουν για να μπορέσουν να πουν κάτι, να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο, να τον ξεσηκώσουν. Αυτό το δεύτερο αν και καλό, ίσως και σε αυτό το επίπεδο κινούμαστε κι εμείς, καταντά δύσκολο έργο καθώς ο νέος πρέπει να έχει κάποια βασικά ερεθίσματα για να μπορέσει να παρακολουθήσει μια είδηση και να προβληματιστεί.
Το μέγα ερώτημα όμως είναι πως ένα επαναστατικό κίνημα μπορεί να οργανωθεί έτσι ώστε να ασκεί πιέσεις στους πάντες, να μαζεύει κόσμο, να μην γίνεται στείρο γύρο από εσωπαραταξιακούς φανατισμούς και συνθηματολογίες, να είναι ουσιαστικό, σύγχρονο.
Η απάντηση σίγουρα βρίσκεται κρυμμένη στην σκέψη των σημερινών ανυπότακτων Ελλήνων που αψηφώντας την ηττοπάθεια, με κάθε μέσο είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για την Λευτεριά της Πατρίδος.
Το πρόβλημα όμως ακόμη υπάρχει καθώς η πίεση δεν εξασκείται πουθενά και σε κανέναν. Οι ανυπότακτοι Έλληνες που διατηρούν την Αυτονομία τους μακριά από σκοπιμότητες κομματικές αν και έχουν όλα τα φόντα να πετύχουν αποτυγχάνουν. Είσαι σε μια παράταξη, κάνεις διαφώτιση , προωθείς τις ιδέες σου, μετά; Μετά τι; Τελειώνεις βρίσκεις μια δουλειά και κρατάς σιωπή ιχθύος ενώ πριν από 3-4 χρόνια ήσουν σε κάθε πορεία σε κάθε ιδεολογική διαφώτιση ή εκδήλωση.
Το πιο πάνω είναι μια πτυχή του προβλήματος των αυτόνομου απελευθερωτικού κινήματος. Το άλλο πρόβλημα που παρατηρείται είναι η εσωστρέφεια κάποιων, είτε ατόμων είτε παρατάξεων, οι οποίοι έχουν την πεποίθηση ότι το κίνημα τους, για ιστορικούς κυρίως λόγους, είναι ανώτερο από τους άλλους (παρατάξεις και συναγωνιστές τους) και ότι πρέπει, τρόπον τινά να υποταχθούν όλοι και να υπακούουν.
Σαφώς, μια τέτοια προσέγγιση ΜΟΝΟ κακό φέρει τόσο στην Πατρίδα όσο και στον σύγχρονο απελευθερωτικό χώρο. Οι αλληλοκατηγορίες δε με άθλια επιχειρήματα που σκοπό έχουν να πλήξουν κάποιο άνθρωπο ή παράταξη γκρεμίζουν αυτό που κτίστηκε από τους προκάτοχους και χάνεται μια για πάντα το νόημα του αγώνα.
Πρέπει να γίνει πασιφανές ότι τα απελευθερωτικά κινήματα είναι ιδρυμένα για την Πατρίδα και μόνον, δηλαδή δεν είναι κάποιο κόμμα, δεν υπάρχουν για τις εκλογές (φοιτητικές κυρίως), υπάρχουν για την Πατρίδα και ΜΟΝΟΝ. Το κοινόν συμφέρον θα πρέπει να χαράζει πορεία και όχι κάποια συγκεκριμένη παράταξη, χώρος, σωματείο κ.ο.κ.
Οι παροπίδες πρέπει να εκλείψουν, οι συνθηματολογίες πρέπει πλέον να ανήκουν μόνο στα κομματικά φερέφωνα του τόπο και θα πρέπει να χαρακτεί ένας νέος σύγχρονος αγώνας που θα στηρίζεται σε αρχές και αξίες.
Θα πρέπει να υπάρχει συσπείρωση γύρω από ένα κοινό Φορέα στον οποίο θα συμμετέχουν όλοι και με σύνεση από τον καθένα θα προχωρεί ομαλά ασκώντας εύκολα πιέσεις προς την πολιτική ηγεσία. Όσο μένουν εγκλωβισμένοι όλοι στα δικά τους, τόσο αφήνουν τους άλλους (που είναι ενωμένοι γύρω από ένα στείρο κίνημα) να θριαμβεύσουν και να έχουν ποσοστά όπως της προηγούμενες εκλογές.
Επίσης, θα πρέπει να ενισχύσουν την ιδέα της Πατρίδας τονώνοντας τις ιδέες με θέματα όπως η Οικολογία, κοινωνία, θέματα που καταστρέφουν τον ελληνικό μας πολιτισμό όπως τα greeklish και πολλά άλλα που θα δώσουν μια πιο ουσιαστική θέση στην κοινωνία. Μια πιο ορθολογιστική και δυνατή προσέγγιση που κανείς δεν θα μπορεί να αμφισβητήσει.
Τελειώνοντας, ίσως θα πρέπει το σύγχρονο απελευθερωτικό κίνημα να κάνει απολογισμό επιτέλους και αυτοκριτική και να αποφασίσει: Θα συνεχίσει η ίδια κατάσταση αφήνοντας τον κόσμο κοιμώμενο και τα κόμματα να αλωνίζουν, ή θα αφήσει τις μικρότητες και θα συσπειρωθεί γύρω από έναν Φορέα για να ασκήσει τις πιέσεις που χρειάζεται στο σύστημα;
