Aλληλεγύη στο λαό της Παλαιστίνης

Ότι γίνεται στην Παλαιστίνη δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους. Αφορά

κάθε λαό, που θέλει να κάνει κουμάντο στον τόπο του.

Σαν λαός και έθνος που έχουμε βιώσει την εισβολή, κατοχή και την καταπάτηση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων από τις ιμπρεαλιστικές κινήσεις της Τουρκίας δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς με τα όσα συμβαίνουν στο λαό της Παλαιστίνης. Ένας λαός που καταπιέζεται στην προσπάθεια του για εξασφάλιση εθνικής ανεξαρτησίας, στην προσπάθεια του για απελευθέρωση.

Θεωρούμε ειρωνική την στάση της κυβέρνησης μας και κυρίως του ΑΚΕΛ. Δεν γίνεται την μια ημέρα να μην επιτρέπει σε εμπορικά πλοία τα οποία μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και ακτιβιστές, να σταματήσουν και να ανεφοδιαστούν και την επόμενη να διαβιβάζουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό και να διοργανώνουμε πορείες. Η στήριξη πρέπει να είναι άμεση. Είμαστε ένας λαός που έχει τραβήξει και τραβάει πολλά. Είμαστε οι πρώτοι οι οποίοι θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο πλευρό αυτών τον ανθρώπων έμπρακτα και όχι με ανακοινώσεις, δελτία τύπου και μπλα μπλα.

Επίσης δεν μπορούμε να αφήσουμε απαρατήρητο το γεγονός πως ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι, τα θύματα της εισβολής και της κατοχής προτείναμε στα πλοία των ακτιβιστών να πάνε για ανεφοδιασμό στην Αμμόχωστο. Ο εξευτελισμός στο μέγιστο σημείο που μπορεί να φτάσει. Πάλι καλά που κάποιοι ακόμα δεν ξεχνάνε. Ευτυχώς βέβαια που κάποιοι αντιστέκονται, όπως ο καπετάνιος του ελληνικού εμπορικού πλοίου ο οποίος απάντησε " Είμαστε Έλληνες δεν μπορούμε να πάμε στα κατεχόμενα".

Ο λαός της Παλαιστίνης δοκιμάζεται για ακόμη μια φορά. Το Ισραήλ και ο στρατός τους προκλητικά βιαιοπραγούν σκοτώνοντας και τραυματίζοντας. Και εμείς απλοί θεατές. Όταν λαοί όπως την Παλαιστίνη ζητούν της στοιχειώδη βοήθεια από εμάς τότε είναι χρέος μας να την προσφέρουμε. Όσο για τους άλλους καλές πορείες...

Μια σφαιρική ανάλυση

" Και όταν όλα αυτά χαθούν τι μένει; Μένει η πικρία για το
τι δεν έκανες για να μην χαθούν..."

Πολλές φορές σκέφτηκα τον μέσο Κύπριο. Πιο συγκεκριμένα τον μέσο Κύπριο νέο. Κάθε άνθρωπος γεννιέται σε μια πατρίδα θέλοντας και μη. Πρέπει να αποδεχτεί ότι στην Πατρίδα του θα ζει για το υπόλοιπο της ζωής του με σκοπό ποιον;

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του; Τι θα κάνει σ' αυτήν την Πατρίδα; Ποιος ο σκοπός σ' αυτήν την Πατρίδα;

Πολλές απορίες μας δημιουργούνται στο μυαλό και δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε. Όμως για να αρχίσουμε από κάπου ας υποθέσουμε ότι παρακολουθούμε έναν νέο, είμαστε κατά κάποιον τρόπο οι ντετέκτιβ κι απλά θέλουμε να δούμε τι κάνει μια μέρα ο νέος αυτός (είτε γυναίκα είτε άνδρας).

9 το πρωί ο νέος ξύπνα έτοιμος να δώσει εξετάσεις στις 12 το βράδυ. Είναι η τελευταία του εξέταση σήμερα και είναι πολύ χαρούμενος γι αυτό. Ξυπνά επιλέγει ένα από τα πολλά ζευγάρια παπούτσια, επιλέγει ένα από τα πολλά του ρούχα για να φορέσει, φτιάχνει το μαλλί του και την κάνει για το πανεπιστήμιο χαρούμενος και ωραίος. Δίνει την εξέταση του και είναι έτοιμος να απολαύσει το ωραίο του Καλοκαίρι που ανοίγεται μπροστά του. Πάει σπίτι τρώει και έπειτα ετοιμάζεται για να πάει κάτω με φίλους και φίλες. Είναι 4μμ η ώρα και η παρέα κάθεται σε ένα καφέ και συζητά πώς θα περάσει το Καλοκαίρι της. Ξέρουν ότι έχουνε κλείσει για Μύκονο και κανονίζουν για κανένα Πρωταρά ή κάτι τέτοιο. Επίσης, δεν θα λείψει απόψε το club και η διασκέδαση μέχρι το πρωί στον Πρωταρά ή στα ωραία club της Αγίας Νάπας.

Τα υπόλοιπα θα μπορούμε να τα φανταστούμε από μόνοι μας. Απλά κάποιες παρατηρήσεις. Η στάση αυτή του νέου δεν φανερώνει κάποια αδιαφορία όσον αφορά την Πατρίδα του αλλά ξέρουμε ότι πολύ πιθανόν οι αξίες και τα ιδανικά ενός ανθρώπου που το μυαλό του είναι ΠΩΣ θα διασκεδάσει και τι θα κάνει για να περάσει "καλά" είναι πεσμένες. Και είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος (ανεξαρτήτου εθνικότητας) να έχει αυτό το βασικό το ιδανικό.
Το ιδανικό οι ιδέες και όλα τα συναφή δίνουν στην ζωή του ανθρώπου ουσία. Ουσία ΔΕΝ δίνουν ούτε τα club ούτε τα ανούσια και σπατάλα ψώνια με λεφτά της οικογένειας. Ουσία δίνουν οι ιδέες τα ιδανικά η πίστη στην Πατρίδα.

Ας δούμε όμως ΠΩΣ αυτά δίνουν ουσία στην ζωή μας και γιατί. Το να σκέφτεσαι σημαίνει ότι υπάρχεις. Ένα το κρατούμενο. Το να ξέρεις ότι υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι πέθαναν για να ζείς εσύ τώρα, πέθαναν για το μέλλον, για τον τόπο που πατάς το πόδι σου και μπορείς και ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΕΣ! Αυτό σου δίνει ουσία στην ζωή.

Το έχεις άποψη για τον τόπο σου, για το πως προχωρούν οι καταστάσεις στον τόπο σου-σε πολιτικό επίπεδο, οικονομικό κτλ-αυτό σου δίνει ουσία στην ζωή. Αυτό γιατί αν κάτι πάει στραβά σ' αυτούς τους τομείς χάθηκες ο τόπος χάθηκες ΕΣΥ! ΑΥΤΟ είναι η ουσία! Όλοι αυτοί οι οποίοι εφησυχάζονται και δεν δίνουν σημασία σε πράγματα που τους ΑΦΟΡΟΥΝ ΑΜΕΣΑ. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά έχουν να κάνουν μ' αυτούς άμεσα και αυτοί έχουν να κάνουν σχέση μ' αυτά.

Αυτό συμβαίνει γιατί ζούν σε μια ψευδαίσθηση! Έχουμε λεφτά, κάνουμε ότι θέλουμε, έχουμε ότι θέλουμε τι άλλο θέλουμε; Αν όμως κάτι πάει στραβά σ' αυτούς τους τομείς, όπως είπα και πιο πάνω, θα επηρεαστούμε ΟΛΟΙ ΑΜΕΣΑ γιατί η Πατρίδα αφορά ΟΛΟΥΣ!

Περι φασισμού ο λόγος...

-"Λευτεριά στο Ιράκ! Λευτεριά στο Αφγανιστάν! Λευτεριά στην Παραγουάη!"

-"Λευτεριά στην Κύπρο μας!"
-"ΦΑΣΙΣΤΑΑΑΑΑΑΑΑ" !!!

Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να γράψω την άποψη μου για το συγκεκριμένο θέμα. Όμως κάθε φορά που το αποφάσιζα όλο και κάποιο καινούργιο γεγονός σε Κύπρο ή στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν μου άφηνε χρόνο για να ασχοληθώ μαζί του. Έρχεται όμως η στιγμή που πνίγεσαι. Τόσο πολύ που πλέον αποφασίζεις να ξεκινήσεις χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις. Γιατί κύριοι η δράση φέρνει πάντα αντίδραση.

Ζούμε σε μια εποχή που ότι θυμίζει πατρίδα ταπελώνεται: ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Και όχι μόνο το ότι έχει να κάνει με την πατρίδα. Ξαφνικά οτιδήποτε δεν γίνεται αποδεκτό από την νέα τάξη πραγμάτων ονομάζεται φασισμός. Έξυπνη κίνηση πάντως οφείλω να το ομολογήσω. Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά που κατηγορείται φασιστικά είναι τα μόνα που θυμίζουν ελευθερία, δημοκρατία και δικαίωμα έκφρασης της άποψης χωρίς φόβο ότι θα καταλείξεις σε κανένα γκούλαγκ στη Σιβηρία, σε κανένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Πολωνία ή το πιο απλό. Χωρίς να υπάρχει περίπτωση να συλληφθείς ή να διωχθείς για αυτό.

Υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορούμε να γράψουμε τόμους. Θα δώσω έμφαση όμως μόνο σε δύο. Σ' αυτά τα οποία μου φαίνονται εντελώς εξωφρενικά. Το πρώτο είναι το θέμα της σημαίας. Πραγματικά προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω και να βρω μια λογική εξήγηση γιατί να αποκαλείται κάποιος "φασίστας" επειδή ανεμίζει μια Ελληνική σημαία. Ποτέ δεν έχω πάρει μια λογική απάντηση. Τα περί ΕΟΚΑ Β, χούντες, μάρες σάρες κουκουνάρες δεν ισχύουν και δεν στέκουν ούτε για 2 δευτερόλεπτα ως λογικό επιχείρημα. Γιατί και στο πολυτεχνείο η Ελληνική σημαία κυμάτιζε . Για τόσους αιώνες στο νησί μας, οι άνθρωποι δάκρυζαν μπροστά στη θέα της. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί τίποτα πιο ιδιαίτερο από εμένα και από εσάς. Φασίστες και αυτοί; Και τα παιδάκια στις παρελάσεις στις 28 Οκτωβρίου, στο μεγάλο ΟΧΙ ενάντια στον Ιταλικό φασισμός, φασίστες και αυτά; Η Ελληνική σημαία αποκτήθηκε με αίμα, θυσίες και αγώνες. Κανένας δεν δικαιούται να την υποσκάπτει ή να την ατιμάζει.

Το δεύτερο κομμάτι που και αυτό μ' ενοχλεί όσο το πρώτο είναι στο θέμα επίλυσης του Κυπριακού! Το σύνθημα "Απελευθέρωση η μόνη λύση" θεωρείται ακραίο! Το Δεν Ξεχνώ ξεπερασμένο! Πραγματικά ξεφτιλίσαμε κάθε αρχή και κάθε μορφή αξιοπρέπειας. Από πότε θεωρείται φασίστας αυτός που θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του; Από πότε θεωρείται φασίστας όποιος δεν αποδέχεται το διαχωρισμό της πατρίδας του σε δυο κοινότητες και δυο ζώνες; Από τότε που την λέξη φασίστας αποφασίσατε να την χρησιμοποιείται για κάθε μορφή αντίστασης.

Οι μόνοι φασίστες δυστυχώς είστε εσείς. Οι παντογνώστες, οι σωτήρες. Άνθρωποι που γεμίζοντας το κόσμο με ψευδαισθήσεις του ζητάνε την ψήφο του. Άνθρωποι των οποίων το πρόσωπο βρίσκεται πάντα στις τηλεοράσεις και η φωνή τους σ' όλα τα ραδιοφωνικά κανάλια. Κάνετε όμως ένα λάθος. Ένα τρομερός λάθος το οποίο θα σας στοιχίσει. Αυτό ο τόπος, αυτός ο λαός έχει περάσει κακουχίες και βάσανα. Είναι στο αίμα του να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί κάποια πράγματα αξίζουν περισσότερο από όσο τα κοστολογείται...

Καλή λευτεριά

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο..

"Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε."

Ρεαλισμός. Η λέξη που ακούω πιο συχνά από οτιδήποτε άλλο. Γίνε ρεαλιστής, προσγειώσου, μαζέψου. Πραγματικά αναρωτήθηκα πολλές φορές αν πράγματι θα πρέπει να αλλάξω, να μετατραπώ σ' ένα "προσγειωμένο - Ρεαλιστή ". Σ' ένα άνθρωπο χωρίς πιστεύω, ιδανικά και απόψεις! Σε κάποιο που έρχεται στη γη με μόνο σκοπό να βολευτεί και μετά να πεθάνει! Ακούγεται μακάβριο αλλά έτσι είναι. Τι είναι η ζωή χωρίς αξίες, ιδανικά και όνειρα;

Oι φωνές της λογικής βρίσκονται παντού. Στο πανεπιστήμιο, στο σπίτι, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες. Και όμως δεν βρίσκω κάτι σ' αυτές. Μοιάζουν με ταφόπλακες πάνω στο μνήμα της αξιοθρήνητης αδράνειας μας. Αδράνεια που οδήγησε στο θάνατο 3 ανθρώπων και ενός αγγέλου. Αδράνεια που οδηγεί καθημερινά στο ξεπούλημα της μισής μας πατρίδας. Αδράνεια που οδηγεί σε μια κοινωνία ζόμπι. Θέλω να παραμείνω "ονειροπόλος". Θέλω να συνεχίσω να οραματίζομαι ένα καλύτερο αύριο.

Μιλάτε για ρεαλισμό. Θα σας μιλήσω για τον δικό μου ρεαλισμό. Ρεαλισμός για μένα είναι να απαιτώ να επιστρέψω στο σπίτι μου στη Κερύνεια. Να μπορέσω να ακουμπήσω στο μνήμα της γιαγιάς μου ένα γαρύφαλλο και να ανάψω το καντήλι της. Ρεαλισμός για μένα είναι η ψήφος μου να ισοδυναμεί με οποιουδήποτε άλλου πολίτη. Δεν γεννήθηκα κατώτερος ούτε θα πληρώσω εγώ τους δικούς σας "ρεαλισμούς". Να αποφασίζω εγώ ποιος θα με κυβερνήσει και ας είναι αυτός το χειρότερο απόβρασμα του κόσμου...Τουλάχιστον θα αποτελεί δική μου συνειδητή επιλογή. Να μπορώ να τιμώ τους προγόνους μου χωρίς φόβο και ντροπή. Να με σέβονται και να σέβομαι τον κάθε ένα. Να μπορώ να ζήσω μ' όσα χρειάζονται για να ξυπνώ καθημερινά μ' ένα χαμόγελο! Και αυτά δεν είναι ούτε τα αμάξια, ούτε τα σπίτι, ούτε τα γραμμάτια. Μια βόλτα, ένας καφές, μια ωραία συζήτηση και πάνω από όλα να νιώθω ελεύθερος.

Αυτός είναι ο δικός μου ρεαλισμός. Συγκρίνετε τον. Και αν αποφασίσετε πως είμαι ονειροπόλος αυτόματα έχετε παραδεκτεί πως ρεαλισμός είναι η μιζέρια, η φτώχεια, η αναξιοκρατία και η δικτατορία. Δικός σας ! Μπορείτε να τον χαρείτε ! Ο δικός μου απέχει μακρά από τον δικό σας... αλλά είναι πιο δίκαιος, πιο ελεύθερος και πιο ανθρώπινος !

...και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Στη μνήμη της χαμένης μας αξιοπρέπειας

" Η οργή θα γίνει χείμαρρος και θα τους πνίξει όλους "

Η Ελλάδα του Περικλή, του Σωκράτη, του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, η Ελλάδα του φωτός και της παιδείας έχει γίνει μια ανοικτή πληγή. Μια πληγή που αιμορραγεί μέρα με τη μέρα και οδηγεί την μητέρα πατρίδα στο τέλος, στον απόλυτο εξευτελισμό. Μια πατρίδα που δεν μπορεί να αγκαλιάσει τα παιδιά της αλλά επιτρέπει σ' άλλους να τα καίνε ζωντανά.

Η οργή είναι περισσότερη απ' την πικρία. Οργή και θυμός για τους 4 νεκρούς. Οργή και θυμός για τους κουκουλοφόρους - δολοφόνους που αποφάσισαν αυθαίρετα πως έχουν το δικαίωμα να αφαιρούν την ζωή απλών αθώων ανθρώπων.

Σε μια εποχή της παγκοσμιοποίησης, της εθνικής προδοσίας και του εθνικού εξεφτιλισμού η Ελλάδα νοσεί। Νοσεί και σιγά σιγά πεθαίνει κάτω από την ταφόπλακα του Δ.Ν.Τ που περίτεχνα τα κομματικά στελέχοι και οι πολιτικοί κατεβάζουν στο μνήμα της. Πεθαίνει κάτω από τα πόδια τον κουκουλοφόρων αναρχοφασίστων που με πρόσχημα τον αγώνα για αποτίναξη του καπιταλισμού , του φασισμου και τον αγώνα για ελευθερία σκοτώνει 4 αθώες ψυχές. Ποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα να αγωνίζονται για εμάς; Ποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα να διεκδικούν για εμάς;

Οργή και θυμός τίποτα άλλο. Σήμερα 6 Μαΐου οι 300 της βουλής βρίσκονται ακόμα στην θέση τους. Το κεφάλαιο βρίσκεται πίσω από τεράστιες τηλεοράσεις και με πούρα και ουίσκια, τρίβοντας τα χέρια του περιμένει σε πόσοι εξαθλίωση θα πέσει η χώρα για να την εκμεταλλευτούν κι άλλο.Πάντως οι μόνοι που λείπουν είναι 4 ψυχές τις οποίες αφαιρέσατε χωρίς λόγο.

"Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους" Che