"Ο Ιησούς ήρθε στην Καπερναούμ, και όταν μπήκε στο σπίτι ρώτησε τους μαθητές: « Τι συζητούσατε μεταξύ σας στο δρόμο;» Αυτοί όμως σιωπούσαν, γιατί στο δρόμο συζητούσαν μεταξύ τους ποιος είναι ο ανώτερος ανάμεσά τους. Κάθισε τότε ο Ιησούς φώναξε τους δώδεκα και τους λέει : « Όποιος θέλει να είναι ο πρώτος πρέπει να γίνει ο τελευταίος απ’ όλους και υπηρέτης όλων» Ύστερα πήρε ένα παιδάκι, το έβαλε ανάμεσά τους, το αγκάλιασε και τους είπε: «Όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομά Μου, δέχεται εμένα τον ίδιον, και όποιος δέχεται εμένα, δεν δέχεται εμένα αλλά αυτόν που μου έστειλε στον κόσμο»." (Κατά Μάρκον κεφ. 9:33-37)
Ανασκοπώντας τον αγώνα του σημερινού απελευθερωτικού κινήματος παρατηρώ ότι τα άτομα τα οποία απαρτίζουν, ή προσπαθούν να απαρτίσουν, αυτό το κίνημα δεν μπορεί να διακατέχονται από κάτι διαφορετικό όπως είναι η ανιδιοτέλεια και η αδιαφορία προβολής του εαυτού του.
Ο σκοπός που αναφέρω πιο πάνω λόγο του Χριστού είναι γιατί ταιριάζει γάντι όχι μόνο με τον πνευματικό αγώνα αλλά και με τον αγώνα δια την Πατρίδα. Είναι τόσα τα προβλήματα του λαού, της κοινωνίας, του Έθνους και των ανθρώπων γύρω μας που θα ήταν λίαν επιεικώς αισχρό ο άνθρωπος ο αγωνιστής να σκέφτεται τον εαυτό του και τον τρόπο προβολής του μέσω αυτών των καταστάσεων.
Ένας απλός άνθρωπος ο οποίος κάνει τον δικό του προσωπικό και συλλογικό αγώνα για αυτό που ονομάζεται Πατρίδα δεν μπορεί να σκέφτεται τον εαυτό του αλλά θα πρέπει να σκέφτεται το εμείς. Μόνο από το εμείς ξεκινούν οι αγώνες. Στο κάτω κάτω ο αγώνας είναι για την ελευθερία του λαού και της Πατρίδος και όχι του προσωπικού μας εγώ μόνον.
Άρα λοιπόν, η προβολή, ο εγωισμός και ο ισχυρισμός του αλάθητου σε περιόδους Εθνικής κρίσης του Ελληνισμού μόνο κακό μπορούν να του προξενήσουν και όχι καλό. Σε ένα κίνημα το οποίο οι αλόγιστες έχθρες δίνουν και παίρνουν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει δράση, δεν υπάρχει λύτρωση.
Σε ένα αγώνα ο οποίος είναι ανιδιοτελές και υπάρχει αγάπη και αδελφοσύνη μόνο καλά μπορεί να προσφέρει στον τόπο, στον λαό και στα άτομα τα οποία αγωνίζονται για αυτό το αγνό ιδανικό που ονομάζεται Πατρίδα.
Τελειώνοντας, τολμώ να παραλληλίσω αυτό που είπε ο Χριστός για αυτό το ζήτημα που ανάφερα πιο πάνω:
Όποιος θέλει να ανυψώσει την Πατρίδα του , να την Λευτερώσει, θα πρέπει να γίνει ο τελευταίος αγωνιστής, ο τελευταίος που θα δεχθεί τυχόν επαίνους, ο τελευταίος όλων. Μόνο έτσι η Πατρίδα θα γίνει πρώτη και το Έθνος θα ακμάζει.
