Μεγαλωσα με ενα συνθημα στον τοιχο... 'Τα συνορα μας δεν ειναι εδω ειναι στην Κερυνεια'. Το ψευδοκρατος σας η μιση μας πατριδα...
Τυχαία διάβασα το στίχο από το πιο πάνω ποίημα. Κάθε στίχος του και μια πικρή αλήθεια. 15 Νοεμβρίου 1983. Η Τουρκία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Αποφασίζει να ονομάσει τα κατεχόμενα μας εδάφη "ΤΔΒΚ". Αποφασίζει να θάψει ακόμα περισσότερο την πατρίδα μας, την γη που μας γέννησε.
Αν και αγέννητος τότε έχω δει πολλές φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Κόσμος να γεμίζει τους δρόμους, νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες - γυναίκες όλοι κάτω από μια σημαία και από ένα πόθο την επιστροφή. Εκεί δεν υπήρχε το εγώ. Υπήρχε το εμείς. Δεν υπήρχε η διαπραγμάτευσή της ελευθερίας αλλά η με κάθε θυσία απόκτησις της. Και ο κόσμος να γεμίζει τους δρόμους. Οι γαλανόλευκες, να ανεμίζουν και να μας θυμίζουν πως εμείς είμαστε μέρος μιας ηρωικής ιστορίας. Μιας ιστορίας που δεν δείλιασε μπροστά στο δίλημμα Σκλαβιά ή Αγώνας για ελευθερία. Για αυτούς δεν υπήρχαν δυο επιλογές αλλά μόνο μια!
15 Νοεμβρίου σήμερα. Οι φοιτητές και μαθητές διχασμένοι. Οι μισοί ακολουθούν τον αντικατοχικό δρόμο. Σε οδοφράγματα και πλατείες εκεί που η γη μας μοιράστηκε στα δύο στέκονται περήφανοι διεκδικώντας τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούνται. Να πάνε στο σπίτι τους. Οι άλλοι ακολουθούν τον δρόμο της "γραβάτας". Πως αλλιώς μπορώ να ονομάσω μια αντικατοχική εκδήλωση σε ένα κλειστό γήπεδο χωρίς καθόλου αντικατοχικό χαρακτήρα, αλλά με ηλεκτρικές κιθάρες, μικρόφωνα και τραγούδια. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί που δυστυχώς δεν τολμώ να τους συγκαταλέγω στην νεολαία! Γιατί για εμένα νεολαία σημαίνει πολλά. Και όχι τυπάκια τα οποία καπνίζουν, πίνουν φραπέδες και κάθονται στις καφετέριες την ώρα που διαπραγματεύονται το μέλλον τους με τον χειρότερο τρόπο. Να επισημάνω πως και εγώ καπνίζω, πίνω φραπέ και σπαταλώ ατέλειωτο χρόνο στις καφετέριες. Απλά θα αφιερώσω 10 ώρες το χρόνο να μάθω για το μέλλον και να ζητήσω πράγματα για αυτό.
Ο δρόμος είναι ένας. Δύσκολος μεν - δίκαιος δε! Τη σημασία έχει να ζούμε αν δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα αυτής της ζωής. Για όσους θέλουν να ξεχνάμε και να προχωράμε απλά να τους υπενθυμίσω πως αν και οι πιο παλιοί πίστευαν σ' αυτή την άποψη θα βρίσκονταν ακόμα υπό βρετανική κατοχή, θα εργάζονταν πάνω από 8 ώρες την μέρα και θα σήκωναν κεφάλι μόνο για να δεκτούν καμία σφαλιάρα. Ο Μ.Λούθερκινγκ κάποτε είχε πει "Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάρκεια της ζωής αλλά η ποιότητά της. Αν ένας άνθρωπος δολοφονείται στη διάρκεια ενός αγώνα, ενώ επιχειρεί να σώσει την ψυχή του έθνους, αυτός ο θάνατος συμβάλλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στην ανάσταση."
Αγωνιστείτε, ενημερωθείτε, ξυπνήστε! Μην είστε πηλός στα χέρια τρίτων. Αλλά η αιτία για ένα καλύτερο αύριο. Για μια ελεύθερη πατρίδα. "Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα τα απλά λόγια, από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε..."Γ. Ρίτσος
Αν και αγέννητος τότε έχω δει πολλές φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Κόσμος να γεμίζει τους δρόμους, νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες - γυναίκες όλοι κάτω από μια σημαία και από ένα πόθο την επιστροφή. Εκεί δεν υπήρχε το εγώ. Υπήρχε το εμείς. Δεν υπήρχε η διαπραγμάτευσή της ελευθερίας αλλά η με κάθε θυσία απόκτησις της. Και ο κόσμος να γεμίζει τους δρόμους. Οι γαλανόλευκες, να ανεμίζουν και να μας θυμίζουν πως εμείς είμαστε μέρος μιας ηρωικής ιστορίας. Μιας ιστορίας που δεν δείλιασε μπροστά στο δίλημμα Σκλαβιά ή Αγώνας για ελευθερία. Για αυτούς δεν υπήρχαν δυο επιλογές αλλά μόνο μια!
15 Νοεμβρίου σήμερα. Οι φοιτητές και μαθητές διχασμένοι. Οι μισοί ακολουθούν τον αντικατοχικό δρόμο. Σε οδοφράγματα και πλατείες εκεί που η γη μας μοιράστηκε στα δύο στέκονται περήφανοι διεκδικώντας τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούνται. Να πάνε στο σπίτι τους. Οι άλλοι ακολουθούν τον δρόμο της "γραβάτας". Πως αλλιώς μπορώ να ονομάσω μια αντικατοχική εκδήλωση σε ένα κλειστό γήπεδο χωρίς καθόλου αντικατοχικό χαρακτήρα, αλλά με ηλεκτρικές κιθάρες, μικρόφωνα και τραγούδια. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί που δυστυχώς δεν τολμώ να τους συγκαταλέγω στην νεολαία! Γιατί για εμένα νεολαία σημαίνει πολλά. Και όχι τυπάκια τα οποία καπνίζουν, πίνουν φραπέδες και κάθονται στις καφετέριες την ώρα που διαπραγματεύονται το μέλλον τους με τον χειρότερο τρόπο. Να επισημάνω πως και εγώ καπνίζω, πίνω φραπέ και σπαταλώ ατέλειωτο χρόνο στις καφετέριες. Απλά θα αφιερώσω 10 ώρες το χρόνο να μάθω για το μέλλον και να ζητήσω πράγματα για αυτό.
Ο δρόμος είναι ένας. Δύσκολος μεν - δίκαιος δε! Τη σημασία έχει να ζούμε αν δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα αυτής της ζωής. Για όσους θέλουν να ξεχνάμε και να προχωράμε απλά να τους υπενθυμίσω πως αν και οι πιο παλιοί πίστευαν σ' αυτή την άποψη θα βρίσκονταν ακόμα υπό βρετανική κατοχή, θα εργάζονταν πάνω από 8 ώρες την μέρα και θα σήκωναν κεφάλι μόνο για να δεκτούν καμία σφαλιάρα. Ο Μ.Λούθερκινγκ κάποτε είχε πει "Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάρκεια της ζωής αλλά η ποιότητά της. Αν ένας άνθρωπος δολοφονείται στη διάρκεια ενός αγώνα, ενώ επιχειρεί να σώσει την ψυχή του έθνους, αυτός ο θάνατος συμβάλλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στην ανάσταση."
Αγωνιστείτε, ενημερωθείτε, ξυπνήστε! Μην είστε πηλός στα χέρια τρίτων. Αλλά η αιτία για ένα καλύτερο αύριο. Για μια ελεύθερη πατρίδα. "Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα τα απλά λόγια, από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε..."Γ. Ρίτσος
Θα τα πούμε στους δρόμους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου