Σκεπτόμενος τις αξίες του ανθρώπου

ο πανανθρώπινες αξίες σαν ήλιος δίχως τελειωμό

Πολλές φορές κάνοντας τον "συνήγορο του διαβόλου" προς τον εαυτό μου προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν είμαι ρεαλιστής, ότι αυτά που πιστεύω είναι λάθος και ποτέ δεν θα γίνουν. Ότι τελοσπάντον ίσως ζω στον δικό μου κόσμο ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ψεύτικος.
Γενικότερα κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει καθήκον να μελετά τις απόψεις του συνεχώς, να προβληματίζεται, να ανανεώνεται, να αφομιώνει νέες ιδέες, να ενημερώνει τις απόψεις του. Μόνο έτσι ο άνθρωπος θα γίνει πραγματικά ενεργός και αξιόλογος, ουσιώδες και αντικειμενικός. Επίσης με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος φτάνει σιγά σιγά πιο κοντά στο τέλειο. Τέλειο εννοούμε ότι διαμορφώνει μιαν άποψη πιο σφαιρική και δύσκολα κάποιος μπορεί, αυτήν την άποψη, να την καταρρίψει. Ακόμη ένας τέτοιος άνθρωπος είναι εφοδιασμένος με επιχειρήματα που έχουν βάρος και πυγμή που μπορούν πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι κάτι ξέρουν να τους "βάλουν στην γωνιά" (με την καλή έννοια πάντα).
Αντιθέτως, στάσιμος άνθρωπος κολλημένος σε μιαν ιδεολογία ή σε κάποιες "απόψεις" που έχει από μικρός ή που το διαμόρφωσαν άλλοι έχει λίγο πολύ πρόβλημα στην ιδεολογική του υπόσταση. Αν κάπιος ιοθετήσει κάτι που ειπώθηκε από κάποιον ή μιαν έτοιμη ιδεολογία έχει πρόβλημα σε μια συζήτηση με μια αντίθετη άποψη γιατί εκτός του ότι δεν μπορεί να συζητήσει δεν μπορεί ούτε καν να πείσει τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει "στάσιμος" στην ελληπή "γνώση" που έχει και προσκολλημένος εκεί χωρις να ξέρει τον λόγο ή την αιτία που είναι εκεί. Τέλος, χαρακτηριστικό ενός "στάσιμου" ανθρώπου είναι ότι γενικά δεν ασχολείται με αυτά που νομίζει ότι ξέρει, έτσι μένει εκεί χωρίς κάποια αναγνώριση κάποιας ίσως καλής ιδέας ή άποψης.
Η νεολαία μας σήμερα δυστυχώς ανήκει στην δεύτερη κατηγορία ανθρώπων η οποία δεν έχει και την καλύτερη μοίρα στο τέλος της ημέρας. Ένας άνθρωπος που απλά κινήται σύμφωνα με κάποιο κόμμα ή οργανισμό ή και ακόμα σύμφωνα με τις οικογενειακές του πεποιθήσεις είναι πολύ δύσκολο να απελευθερωθεί από τις παρωπίδες και τα καλούπια που διακατέχουν την σκέψη του και να προχωρήσει μπροστά. Δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί το να σκέφτεσαι σημαίνει ότι υπάρχεις.
Μέσα σε ένα αύθονο πλούτο, μια αύθονη άνεση κάνει την νεολαία αποχαυνωμένη και την αφήνει στο έλεος κάποιων που λένε ότι θέλουν το καλό της. Δυστυχώς ο άνθρωπος για να ξυπνήσει πρέπει να πάθει πρώτα έστω κι αν οι πρόγονοι του έπαθαν τα ίδια πολλές φορές. Αυτό δεν ξέρω πότε θα γίνει.
Η βιολογική επιβίωση είναι σημαντική για τον άνθρωπο της εκάστωτε γενιάς, μετά τον θάνατο, όμως, πλέον η επιβίωση εναπόκειται στους μέλλοντες ανρθώπους. Η Εθνική όμως επιβίωση είναι σημαντική τόσο και τον τωρινό άνθρωπο όσο και για τον απόγονο. Χωρίς αυτήν ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει. Δημιουργούνται μέσα του υπαρξιακά ερωτήματα που αυτά καταλήγουν να γίνονται ουσιαστικός θάνατος για τον ίδιο και ζωή χωρίς νόημα.
Χωρίς την μία από τις δύο "τροφές" ο άνθρωπος παθαίνει. Την πρώτη σωματικά και την άλλη πνευματικά. Πνευματικά γιατί πλέον ο άνθρωπος χωρίς έθνος δεν θα αναγνωρίζει πώς ζει τώρα, χάρη σε ποιον τελοσπάντον ζει, ίσως κάποιος να πέθανε γι αυτόν, ίσως κάποιοι να τον πρόσεχαν στις δύσκολες στιγμές, ίσως αυτό το έθνος να του έδωσε διδάγματα για την ίδια του την ζωή και την ύπαρξη. Άνθρωπος χωρίς Έθνος δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί κι αυτόν αυτό το Έθνος τον γέννησε και του έδωσε την, βασική τουλάχιστον, παιδεία που ίσως έχει τώρα.
Αποχαυνωμένοι οι άνθρωποι οδηγούνται προς ένα τέλος ανούσιο, χωρίς ιδιαίτερες ανησυχίες για την παιδεία, την μάνα Πατρίδα για τον ίδιο τον εαυτό τους. Έτσι το τέλος καταντά πραγματικός θάνατος για έναν άνθρωπο χωρίς διαίσθηση του Έθνους και της Πατρίδας γιατί ουσιαστικά δεν άφησε κάτι αξιόλογο στα παιδιά του το οποίο σίγουρα το πήρε από τους προγονούς του. Δεν αφήνει κάτι πίσω του ωραίο και ουσιώδες. Το μόνο πράγμα που κατάλαβε είναι ότι έθρεψε κάποιους ανθρώπους μόνο βιολογικά σαν απλά ζώα θα έλεγα χωρίς να τους δώσει παιδεία και λόγο ύπαρξης.
Ένας άνθρωπος όμως με ιδανικά, αξίες και πραγματική παιδεία αφήνει στα παιδιά του μιαν υπέροχη αθάνατη κληρονομιά! Μια ιδιαίτερη αγάπη προς το ανθρώπινο είδος, προς τον άνθρωπο. Μια κληρονομιά που κληρονόμησε από τον παππού του και ο παππούς του από τον δικό του παππού. Έτσι αυτός ο άνθρωπος έγινε άξιος να συνεχίσει το Έθνος του και να αναγνωρίσει την πραγματική αξία της ύπαρξης του Έθνους.
Ζώντας στον 21ο αιώνα παρατηρώ ότι οι αξίες ισοπεδώθηκαν στον βωμό της καλοπέρασης και κάποιας ψεύτικης αγάπης, Οι αξίες που έκαναν τον άνθρωπος να είναι περήφανος που ζει αργοπεθαίνουν και μένουν ξεχασμένες σε κάποιου ήρωα το ματωμένο στήθος. Οι αξίες που λίγοι τις κρατούν σήμερα θα μείνουν γιατί αποδείχτηκαν αθάνατες στις χιλιετίες που πέρασαν.