Η νοοτροπία των ηττημένων μυαλών

Στην κοινωνία μας, στις μέρες μας, εκτός από την νοοτροπία της καταναλωτικής μας μανίας και ευμάρειας (που σήμερα βεβαίως πλήττεται ανεπανόρθωτα) έρχεται ακόμα ένα στίγμα να σημαδέψει τον τρόπο σκέψης το σημερινού Έλληνα. Αυτό δεν είναι άλλο από την νοοτροπία των ηττημένων και συμβιβασμένων μας μυαλών η οποία εφαρμόζεται σε κάθε ευκαιρία. 

Πιο πολύ όμως στέκομαι στις πολιτικές κυρίως απόψεις οι οποίες στους σημερινούς νεο-έλληνες κατάντησαν γραφικές μέχρι και γελοίες. Η νοοτροπία δηλαδή του ηγέτη έναντι των "μικρών" και "άμυαλων" ανθρώπων οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να υμνούν τον ηγέτη και να τον χειροκροτούν. Να θαυμάζουν και να μην μιλούν. Να εκλέγουν και να μην εμπλέκονται οι ίδιοι στα κοινά με σκοπό να κρίνουν εάν η ψήφος τους ήταν ορθή ή λάθος. 

Η νοοτροπία λοιπόν αυτή ξεκινά από την πολιτική του "καλού παιδιού" στα εθνικά μας ζητήματα και καταλήγει στην παρουσίαση "ηγετών" (μεγάλων κατά τ' άλλα φυσιογωνμιών) με πλήρη έλλειψη τεκμηρίωσης της προσφοράς αυτών, με βασικό άξονα άποψης την προσκόλληση σε ιδιελογικές παροπίδες που διαχρονικά κλείνουν τα ματιά του ανθρώπου και τον οδηγούν στο ψέμα, στον φανατισμό και στην πολιτική παρακμή

Αυτήν η πολιτική παρακμή εξουσιάζει και σήμερα τις ζωές μας. Η πολιτική των μεγάλων "ηγετών" που χωρίς αυτούς θα ήμασταν ένα τίποτα, χωρίς αυτούς ο τόπος θα ήταν λειψός και πιο λίγος, χωρίς αυτούς οι ζωές μας θα ήταν μισές. Ενώ με αυτούς όλα γίνανε πιο καλά, οι ζωές μας είναι χαρούμενες, το εθνικά μας ζητήματα έχουν λυθεί, ο τόπος είναι ολόκληρος και ακμάζει. 

Η πολιτική ανηθικότητα που διέπει τον κάθε πολιτικάντη, γίνεται αποδεχτή από κάθε κομματόσκυλο του χειρίστου είδους και αναπαράγεται με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι λοιπόν η κατάσταση μένει στάσιμη χωρίς ουσιαστική αντίσταση και αντίδραση και ο υπόλοιπος λαός ο οποίος διαφωνεί ή έχει άλλη άποψη χάνεται στον στείρο φανατισμό και στις εμμονές, ψάχνοντας ελπίδες στους υφιστάμενους πολιτικάντηδες, που πατώντας επί πτωμάτων, και αγνοώντας κάθε αντίθετο επιχείρημα επιβάλλουν αυτό που θέλουν όποτε θέλουν με κάθε ευκαιρία. 

Ο λαός λοιπόν, ο λαός που διαφωνεί, πρέπει να αντιστέκεται. Πρέπει να διαδηλώνει, πρέπει να είναι στο δρόμο. Όχι όμως με γενικές επιδιώξεις που είναι δήθεν αποδεχτές από το πολιτικό σύστημα αλλά με συγκεκριμένες επιδιώξεις. Δεν πρέπει ο λαός να λέει έξω οι Τούρκοι απλά, αλλά να λέει και όχι στην ομοσπονδία, να λέει κάτω η κυβέρνηση που επιδιώκει αυτή την λύση και διαλύει τον λαό. Με κάθε ευκαιρία, με κάθε πολιτικάντηκη προστυχιά ο λαός πρέπει να είναι στο δρόμο. 10 - 20 - 30 ας είναι, φτάνει να είναι εκεί για να βλέπει και ο πολιτικάντης ότι αυτό δεν περνά έτσι εύκολα. Δεν είμαστε άβουλες μάζες ούτε ψηφοδέλτια, είμαστε άνθρωποι, Έλληνες που αγαπούμε τον τόπο και τον λαό και θέλουμε μια Ελλάδα μεγάλη και ελεύθερη, πραγματικά δημοκρατική.

Όπως λοιπόν οι Αυτόνομες Αντιομοσπονδιακές παρατάξεις ανάγκασαν τον Χριστόφια να μιλήσει για "ωραίους Έλληνες" που αντιμάχονται την Δ.Δ.Ο., όπως ανάγκασαν τον Αναστασιάδη να πει "αυτοί να μας προτείνουν τι λύση θέλουν" έτσι και σήμερα πρέπει να αναγκάσουμε τον Τορναρίτη να μας ρωτήσει για νέες προτάσεις, να τον κάνουμε να κάνει ησυχία για αλλαγή του ονόματος του αεροδρομίου σε ένα όνομα ενός πολιτικάντη και να το βουλώσει όταν μιλά για την Κερύνεια. Αυτό δεν θα γίνει διά βίας. Εξάλλου αυτό γίνεται όταν ο λόγος είναι ανίσχυρος, αλλά θα γίνει διά του λόγου, διά του δρόμου, διά της εμπράκτου αντιστάσεως του Λαού. Οι ρουφιάνοι δεν έχουν χώρο στον τόπο που ποτίστηκε με ελληνικό αίμα, στους αγνούς αγωνιστές που θυσίασαν τα νιάτα τους για να είμαστε εμείς σε μια ελεύθερη πατρίδα, δεν έχουν χώρο στον τόπο 3000 χρόνων ελληνικής ιστορίας. 

Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να αντισταθούμε, κυρίως νοητικά. Να ερευνούμε να μαθαίνουμε, να προβληματιζόμαστε, να έχουμε όπως οι Αρχαίοι πρόγονοι μας κριτική σκέψη. Έτσι θα βάζουμε τον κάθε κομματικό στον τόπο του και εμείς θα κυριαρχούμε αλλάζοντας την νοοτροπία των ηττημένων μυαλών που σήμερα είναι μόδα και κυριαρχεί. 

Διαπερνώντας λοιπόν το παραλήρημα των τελευταίων ημερών θα πρέπει να απαντούμε με έμπρακτη αντίσταση στον δρόμο για το Έθνος και τον άνθρωπο για να κυριαρχήσει η νοοτροπία των ηρωικών μυαλών και των αντιστασιακών.

Καλή λευτεριά.

Καταναλωτισμός: το σύγχρονο πρόβλημα του ελληνισμού

  

  Ειδικά στις μέρες μας, τα ΜΜΕ και γενικά στην κοινή γνώμη της ελληνικής κοινωνίας, υπάρχει η γνώμη ότι η κρίση που περνάμε σήμερα είναι οικονομική καθαρά και ότι απλά είναι θέμα των τραπεζών. Τα κανάλια και γενικότερα τα ΜΜΕ επί καθημερινής βάσεως ασχολούνται με οικονομικά και μόνον ζητήματα. Ο κόσμος το ίδιο, το ζήτημα της επιβίωσης είναι το σημαντικότερο, πάντοντε. 

  Όσο ο Έλληνας είχε τα καλά της κοιλιάς του, πίστευε ότι ήταν όλα καλά. Εφησυχασμένος, στον καναπέ του, άκουγε τα γεγονότα σαν ταινία να περνούν από μπροστά του, έμοιαζαν ότι δεν τον αφορούν άμεσα, και μια νέα μέρα ξημέρωνε που θα τον έβρισκε στην δουλειά του για να βγάλει τον μισθό του να μπορεί να ζήσει και να απολαύσει ή καλύτερα να ικανοποιήσει το πάθος του καταναλωτισμού, των υλικών αγαθών, της σωματικής ξεκούρασης και διακοπών. 

  Αυτό δεν είναι κατ' ουσίαν πρόβλημα, αλλά το να θεωρούμε ως μοναδική ανάγκη τον καταναλωτισμό και την ευμάρεια, θεωρώ ότι είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνισμού. Πως δηλαδή καταντήσαμε σήμερα οι Έλληνες είναι επίσης πρόβλημα και προφανώς ο λόγος είναι το πολιτικό κατεστημένο. Όμως άραγε ποιου αυτή η νοοτροπία οδήγησε στο σημερινό κατεστημένο; Ποιος απαγκίστρωσε τον απλό Έλληνα πολίτη από το πολιτικό γίγνεσθαι και ποιος τον έβαλε στον καναπέ και να ψηφίζει με μόνο κριτήριο την καρέκλα; Είναι άξιον απορίας αλλά όλοι ξέρουμε λίγο ή πολύ την απάντηση.

  Συνεπώς, το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ρίζα. Και η ρίζα νομίζω είναι να ανακαλύψουμε πραγματικά ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Τι μας κάνει Έλληνες. Τι έκανε τον αρχαίο Έλληνα να ξεχωρίζει από τα άλλα φύλα. Έλληνας δεν είναι φυσικά ένα χαρτί που λέγεται ταυτότητα ή ένα θεσμός που λέγεται υπηκοότητα. Έλληνας είναι τρόπος ζωής, σκέψης, κρίσης και νομίζω είναι μια πανανθρώπινη πρόταση προς όλο τον κόσμο ανεξαρτήτου εθνικότητας ή καταγωγής. 

  Οι Έλληνες λοιπόν είναι από τους πρώτους που ανάπτυξαν πολιτισμό. Πολιτισμός όμως σημαίνει νόημα ζωής δεν είναι απλά τα κτήρια και η τελειότητα αυτών που αναπτύχθηκαν στην αρχαία Ελλάδα. Θα πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε το τι εστί ελληνισμός και γιατί αυτό μπορεί να βοηθήσει τους σύγχρονους Έλληνες. Στο κάτω κάτω Έλληνες δεν πρέπει να είμαστε σε καμιά περίπτωση ιδεολογικά, αλλά έμπρακτα.

  Ο σημερινός καταναλωτισμός μας έκανε να συμπεριφερόμαστε σαν ζώα. Δηλαδή, μόνο τον εαυτό μας να βλέπουμε και όχι τον άλλο, και ο σκοπός της ζωής μας να δουλεύουμε για να βγάζουμε λεφτά να τρώμε. Ή να τρώμε γενικώς με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο. 

  Νομίζω, αυτό μας οδηγεί στην σημερινή κατάσταση. Και όπως βλέπετε τους ίδιους θα ψηφίζουμε για πολλά χρόνια. Ίσως αλλάξουμε ψήφο όταν βλέπουμε ότι το εν λόγο κόμμα τελικά δεν μας βάζει λεφτά στην τσέπη, ή δεν μας βγάζει από το μεγάλο μας και πρώτιστο πρόβλημα την οικονομική κρίση, αλλά μας πιάνει τελικά λεφτά από την τσέπη. Και πάλι όμως νομίζω ότι αυτό θα είναι προβληματικό. Δεν αρκεί απλά να μην ψηφίζουμε ένα κόμμα που ψηφίζαμε διαχρονικά αλλά να κάνουμε εμείς την αλλαγή ξεκινώντας από τον εαυτό μας τον ίδιο.

  Με την συνεχή αμφισβήτηση των ιδεών μας σε ριζική βάση, την αμφισβήτηση των πάντων, ακόμη και των διαχρονικών πιστεύω μας (όπως την θρησκεία μας) θα υπάρξει αλλαγή και η στροφή τελικά προς τον ελληνισμό. Αυτό που έκανε τον Έλληνα να ξεχωρίζει από τους Βαρβάρους ήταν η αναζήτηση της αλήθειας και η σφυρηλάτηση της κριτικής σκέψης. 

  Το άλλο σημαντικό βεβαίως που είναι στην φύση του ανθρώπου και του δίνει χαρά είναι να είναι πολίτης. Δηλαδή άνθρωπος που να προσφέρει στα κοινά. Θα λέει την ιδέα του και θα εισακούεται, να μετέχει στις πολιτικές αποφάσεις της χώρας του και έτσι, όχι απλά θα νοιώθει πλήρης αλλά και η ίδια του η Πατρίδα θα προοδεύει. Είναι καταδικασμένη να προοδεύσει.

  Παρόλα ταύτα στην σημερινή καταναλωτική μας μανία και στην ενίσχυση του ατομισμού μας είναι πολύ δύσκολο να αναγεννηθούμε. Η λύση είναι μία, αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Αυτό θα γίνει πρωτίστως από την παιδεία και από την διαφώτιση του λαού σε γενικότερο επίπεδο. Την μελέτη όλων εμάς που έστω μάθαμε να αμφισβητούμε και να λέμε όχι στην κοματικοκρατία αλλά ένα μεγάλο ναι στην πραγματική δημοκρατία. Δημοκρατία που θα κάνει τον πολίτη υπαρκτό και όχι πιονάκι του κάθε πολιτικάντη που σκοπό έχει την καρέκλα και το χρήμα.

Για τα γεγονότα στην Πόλη

Διαδηλωτές στην πλατεία "Ταξίμ". Διακρίνεται τούρκικη σημαία με τον γεγοκτόνο του ελληνισμού Κεμάλ.

Μεγάλος ντόρος γίνεται για τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη. Πολλές οργανώσεις συνήθως "αριστερές" όπως διαφαίνεται δείχνουν αλληλεγγύη στους Τούρκους διαδηλωτές, βεβαίως χωρίς να γνωρίζουν τις προθέσεις του κάθε ενός απ' αυτού. Αν με ρωτάτε εμένα ένα ακόμα μέτωπο ενάντια στο τουρκικό επεκτατισμό (που σήμερα λέγεται κράτος του Ερτογάν) είναι ότι πρέπει για τα Εθνικά μας συμφέροντα καθώς η απασχόληση του τουρκικού κράτους σε οτιδήποτε συνιστά και καθυστέρηση των στην εφαρμογή των επεκτατικών πολιτικών τους.

Το γεγονός όμως της τυφλής αλληλεγγύης προς τους διαδηλωτές χωρίς να έχουν υπόψιν τα κίνητρα αυτών είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και οι "αριστεροί" καλά θα κάνουν να σκέφτονται διπλά και τριπλά την κάθε τους ανακοίνωση και ενέργεια. Δεν είναι απλά ένας λαός ο οποίος αντιδρά στο κράτος. Και στο κάτω κάτω η αφορμή τουλάχιστον, ήταν τα δένδρα ενός πάρκου αν δεν κάνω λάθος. Εσείς οι ίδιοι πριν 2 χρόνια περίπου βλέπατε με σκεπτικισμό μέσα από επιτροπές και συνεδρίες τις ευθύνες για την έκρηξη στο Μαρί στον ίδιο σας τον τόπο και τώρα που είναι σε μια άλλη χωρά που ούτε καν έχετε ιδέα πως είναι αμέσως είστε παντογνώστες και σπεύδετε να προσφέρετε αλληλεγγύη στον τούρκικο λαό δήθεν;

Αυτή είναι η υποκρισία κάποιων οι οποίοι ντε και καλά το παίζουν αριστεροί, έτσι γιατί όποιος πιθανολογικά καταπιέζεται πρέπει να του συμπαραστεκόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι πως πιθανόν το πάρκο αυτό να ήταν αφορμή και πολλοί αυτό έψαχναν να εναντιωθούν στην κυβέρνηση Ερτογάν. Δυστυχώς φίλοι, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος ειδικά στην Τουρκία. 

Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν και οι Τούρκοι πολίτες οι οποίοι ναι αντιστέκονται στο τούρκικο κράτος επειδή εφαρμόζει τον Ισλαμισμό. Γιατί μιλάμε για ισλαμικό κράτος. Καταπίεση, στέρηση ελευθερίας κτλ. Όμως και πάλι, αντί πρώτα οι ειδήμονες της αριστεράς και καλά, να στηρίξουν τους κοντινούς τους ανθρώπους, που στο κάτω κάτω γνωρίζουν και από πρώτο χέρι τα προβλήματα κατοχής και οικονομία, στηρίζουν κάποιους ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζουν, ούτε έζησαν μαζί τους. Σάμπως και στην Κύπρο όλα κυλάνε μέλι γάλα και δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα. Δηλαδή, λίγη λογική δεν βλάπτει.

Επίσης, για το ζήτημα, εμείς ως αυτόνομοι ελεύθεροι πολίτες θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα με σοβαρότητα και με πολιτικό λόγο. Πολιτικός λόγος σίγουρα δεν είναι θέσεις τους τύπου: "Μόγγολοι να πεθάνετε όλοι" ή "Εσείς μας βιάσατε το 1974 και μας σκοτώνατε και πήρατε τις περιουσίες μας ας πεθάνετε τώρα". Παρόλο που μπορώ να βρω κάποιο δίκαιο στα πιο πάνω θεωρώ ότι σε καμιά περίπτωση δεν βοηθούν τον τόπο και ούτε στέλνουν τα σωστά μηνύματα προς τον κόσμο. Εξάλλου οι θέσεις είναι για να παρουσιάζονται στον κόσμο και όχι για εσωτερική κατανάλωση.

Κατ' επέκταση θεωρώ ότι όπως όλα τα ζητήματα πρέπει να παρουσιάζονται με σοβαρό πολιτικό λόγο έτσι και αυτό βεβαίως. Δηλαδή, το πρώτον ζήτημα που θα πρέπει να τοποθετηθούμε είναι: υπάρχει λόγος να τοποθετηθούμε στα γεγονότα; Ναι ή όχι; Αν ναι, τότε ο λόγος τοποθέτησης μας θα πρέπει να είναι λόγος ο οποίος με καθαρή επιχειρηματολογία και καθαρή μελέτη του ζητήματος να δίνει λύσεις και τρόπους στάσης απέναντι στο γεγονός. Ούτε η μισαλλοδοξία, ούτε το φυλετικό μίσος βοηθούν καθώς αυτοί είναι παράγοντες που διαχρονικά κλείνουν τα μάτια των ανθρώπων και προχωρούν σε πράξεις που εκ των υστέρων μόνο κακό φαίνεται να δημιουργούν.

Όμως, καταλήγουμε και πάλι σε ένα σημαντικό παράγοντα που θα πρέπει να διακατέχει κάθε Έλληνα που θέλει να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τα ζητήματα και όχι με γενικότητες και παρωπίδες και που σκοπός του θα είναι η εθνοκεντρική πολιτική. Εθνική και βεβαίως καθόλου κομματική ή φανατική. Απλά και μόνον αγάπη προς το Έθνος και τον άνθρωπο. Αυτό είναι η συνεχής αμφισβήτηση των ίδιων μας των ιδεών και η ετοιμότητα, για να ωθούμαστε προς το Άριστο, να αλλάξουμε και να μορφοποιήσουμε κάποιες από τις ιδέες μας. Βεβαίως αυτό δεν συνιστά έκπτωση ιδεών αν η εναλλαγή αυτών των ιδεών είναι προς ορθότερη προσέγγιση των ζητημάτων. 

21η Απριλίου: Όχι στην Χούντα του τότε και του σήμερα

  

  21η Απριλίου 2013. Πολλοί δήθεν πατριώτες γιορτάζουν την επέτειο της επιβολής της χουντικής δικτατορίας στην Ελλάδα μας, την 21η Απριλίου του 1967, την άνοδο της Χούντας. Μιας χούντας η οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να καταπνίξει την ελευθερία της έκφρασης και βούλησης του Έλληνα πολίτη. Δεν ήταν λίγοι οι Έλληνες συμπατριώτες μας που εξορίστηκαν στα νησιά, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από το χουντικό καθεστώς λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων και απόψεων. 

  Πραγματικά, προβληματίζει γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι και οργανώσεις που αναπολούν την δήθεν χρυσή, για τον Ελληνισμό, δικτατορία των χουντικών συνταγματαρχών. Προβληματίζει ακόμα περισσότερο το ότι όλοι αυτοί, κατονομάζουν τους εαυτούς τους υπερ-πατριώτες και αυτο-παρουσιάζονται ώς οι σωτήρες της Ελλάδας από την σημερινή κατάντια της. Γνωρίζουν όλοι αυτοί τις προδοτικές ενέργειες της χούντας; Γνωρίζουν ότι η χούντα των συνταγματαρχών έδωσε την εντολή για απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, πράγμα που ήθελε η Τουρκία μιάς και αυτό θα καθιστούσε την Κύπρο εύκολο στόχο για τα επεκτατικά της σχέδια; Γνωρίζουν ότι η χούντα ήταν αυτή που με το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, έδωσε την αφορμή στην Τουρκία για εισβολή στην Κύπρο 5 μέρες μετά; Άραγε γνωρίζουν τα πιο πάνω οι υμνητές του χουντικού καθεστώτος; Θα άρεσε σε όλους αυτούς τους «υπερ-πατριώτες» εάν τους καταδίωκαν, εάν τους βασάνιζαν, εάν τους στερούσαν την ελευθερία τους λόγω των απόψεων και πεποιθήσεών τους;
Το πιο σπουδαίο πράγμα, η πιο μεγάλη αρετή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι η ελευθερία του. Ελευθερία πνευματική, εθνική. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να διατυπώνει τις απόψεις του, έστω και αν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τις θέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Μόνο τότε ένα κράτος μπορεί να προοδεύσει. Μόνο όταν και ο τελευταίος άνθρωπος αυτού του κράτους είναι πραγματικά ελεύθερος. Ελεύθερος στον τρόπο που σκέφτεται, ελεύθερος στο να μπορεί να διατυπώνει τις σκέψεις του και τις απόψεις του, χωρίς να στιγματίζεται και να στοχοποιείται από την εκάστοτε κυβέρνηση ή άλλους φορείς.

  21η Απριλίου 2012. Η κόκκινη δικτατορική νεο-χουντική “δημοκρατία” του Δημήτρη Χριστόφια και του “αριστερού” Ακέλ κοντεύει στο τέλος της. Το Ακέλ αποδεικνύεται άξιος κληρονόμος και συνεχιστής της πολιτικής που χάραξε και εφάρμοσε το χουντικό καθεστώς των συνταγματαρχών στην Ελλάδα του 1967-1974. Στην Κύπρο του 21ου αιώνα, στην Κύπρο του 2008-2012 παρατηρούμε το φαινόμενο των στοχοποιήσεων, ανακρίσεων και των συλλήψεων ατόμων τα οποία διαφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης του Δ.Χριστόφια και του Ακέλ. Να θυμίσουμε την σύλληψη συγκεκριμένων συμπατριωτών μας για τον λόγο ότι τόλμησαν(!!!) να μοιράσουν έντυπα ενάντια στο σύνταγμα της Ζυρίχης-Λονδίνου ανήμερα της 1ης Απριλίου. Να θυμίσουμε επίσης την σύλληψη του δικηγόρου Ξενή Ξενοφώντος, λόγω των επικρίσεών του και της αντίθεσής του στο καθεστώς του Δημήτρη Χριστόφια. Δεν ξεχνάμε επίσης την μαύρη λίστα στην οποία προστέθηκαν τα ονόματα πολλών συμπατριωτών μας λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Δεν ήταν λίγες οι φορές οι οποίες αθώοι πολίτες οδηγήθηκαν στην καρέκλα των ανακρίσεων για διάφορα επεισόδια για τα οποία οι ίδιοι δεν είχαν κάν την παραμικρή ιδέα.

  Το δήθεν αριστερό Ακέλ, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια όποιον έχει αντίθετη άποψη με το κόμμα και προχωρά σε προδοτικές και επικίνδυνες ενέργειες για την πατρίδα μας. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι αυτός που σε κοινή δήλωσή του με τον “αδελφό και σύντροφο” του, τον Ταλάτ, μίλησε για «συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων στέιτς». Είναι αυτός που προσέφερε απλόχερα στο ψευδοκράτος την εκ περιτροπής προεδρία, την σταθμισμένη ψήφο και την αναγνώριση 50,000 εποίκων. Αποκορύφωμα της καταστροφικής πολιτικής του Ακέλ και της αναξιότητας της κυβέρνησης του Δημήτρη Χριστόφια, ο θάνατος δεκατριών συμπατριωτών μας μετά την φονική έκρηξη στο Μαρί. 

  Οι ανακρίσεις και συλλήψεις ατόμων λόγω διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων στην κόκκινη πενταετία της κυβέρνησης του Ακέλ, αποδεικνύουν την χουντική αντι-δημοκρατική και αναλεύθερη παιδεία με την οποία γαλουχούνται τα άτομα του συγκεκριμένου χώρου. Επίσης, πρόσφατο περιστατικό στην Κύπρο, όπου πελάτης εκδιώχθηκε απο αριστερό καφενείο λόγω του ότι διάβαζε διαφορετική εφημερίδα απο αυτή του κόμματος, αποδεικνύει τον χουντικό τρόπο σκέψης που διέπει τους ένθερμους υποστηρικτές του συγκεκριμένου κόμματος. Η τραγική ειρωνεία, είναι ότι το Ακέλ είναι το κόμμα το οποίο με κάθε ευκαιρία καταδικάζει την χούντα, την δικτατορία και τον φασισμό ενώ η κουλτούρα και η συμπεριφορά των στελεχών και μελών του είναι ακριβώς η ίδια, χουντική και φασιστική. Είναι το κόμμα το οποίο τολμά να βαφτίζει ώς εοκαβητατζή, χουντικό και φασίστα όποιον έχει διαφορετική άποψη από την δική του, όποιον είναι ενάντια στην ομοσπονδία, όποιον κρατά ακόμη την φλόγα της Ελλάδας ζωντανή στην καρδιά του, όποιον αγνό πατριώτη θέλει την ελευθερία της πατρίδας μας και την Ένωσή της με την μάνα Ελλάδα. Αυτό, είναι το “δημοκρατικό” και “αριστερό” Ακέλ.

  Ο Έλληνας της Κύπρου, όπως δέν ξεχνά το πόσα κακά προξένησε σε όλη την Ελλάδα η προδοτική χούντα των Αθηνών, έτσι δέν θα ξεχάσει και το δικτατορικό και φασιστικό καθεστώς του Δημήτρη Χριστόφια την πενταετία 2008-2013. Πρέπει ο κάθε ελεύθερος και συνειδητοποιημένος πολίτης, επιτέλους να ξυπνήσει και να καταλάβει το πόσα κακά έχει προξενήσει στον τόπο μας, όχι μόνο το συγκεκριμένο κόμμα, αλλά και ολόκληρο το κομματικό κατεστημένο το οποίο έχει οδηγήσει τον λαό μας σε άβουλους ψηφοφόρους προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα και την τάση του για εξουσία. Χούντα 1967-1974, κόκκινη δικτατορία Ακέλ 2008-2013: Δεν ξεχνώ.

Η άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στον θαλάσσιο χώρο

‘Εμπροσθοφύλακας‘
05 Μαρτίου 2013
Νικόλας Α. Ιωαννίδης

  Προ ολίγων ημερών σημειώθηκαν σημαντικές εξελίξεις στο χώρο του Αιγαίου, καθώς η Ελλάδα απέστειλε ρηματική διακοίνωση στα Ηνωμένα Έθνη για το θέμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η κίνηση αυτή εκλαμβάνεται ως –αργοπορημένη- απάντηση στην παραχώρηση αδειών από την Τουρκία σε πετρελαϊκές εταιρείες για διεξαγωγή ερευνών σε περιοχές που εμπίπτουν και εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Με αφορμή το ανωτέρω περιστατικό, είναι επιτακτική ανάγκη να επανέλθει στο δημόσιο διάλογο το θέμα της επιβολής των κανόνων του Δικαίου της Θαλάσσης, όταν αυτοί δεν γίνονται σεβαστοί.

  Στις αρχές Μαΐου 2012 κοινοποιήθηκε η απόφαση της Τουρκίας να παραχωρήσει άδειες για εξερεύνηση υδρογονανθράκων στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, σε περιοχές εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά και της κυπριακής ΑΟΖ. Σε ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας γνωστοποιήθηκε ότι την 20η Φεβρουαρίου 2013 απεστάλη στον ΟΗΕ ρηματική διακοίνωση «για τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην υφαλοκρηπίδα». Βέβαια, τα δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας δε χρειάζονται διασφάλιση ή επαναβεβαίωση, εφόσον είναι εγγενή και ανήκουν στο παράκτιο κράτος εξ υπαρχής (ab initio) και εν τοις πράγμασι (ipso facto), σύμφωνα με το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ, North Sea Continental Shelf Cases 1969, παρ. 19). Ωστόσο, η κίνηση έγινε για διπλωματικούς σκοπούς.

  Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει αποκλειστικά κυριαρχικά δικαιώματα εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των πόρων της υφαλοκρηπίδας από το κράτος στο οποίο αυτή ανήκει (άρθρο 77). Όσον αφορά στην ΑΟΖ, ήτοι την υπερκείμενη της υφαλοκρηπίδας στήλη ύδατος, εκεί αναγνωρίζεται μια σειρά ελευθεριών στα ξένα κράτη (ναυσιπλοΐας, υπερπτήσεως, τοποθέτησης υποβρύχιων καλωδίων και αγωγών), όπου, όμως, δεν περιλαμβάνεται η εξερεύνηση και εκμετάλλευση των πόρων του βυθού. Σε κάθε περίπτωση, τα ξένα κράτη που ενεργούν εντός της ΑΟΖ θα πρέπει να σέβονται τους νόμους του παράκτιου κράτους (άρθρο 58).

  Συνεπακόλουθα, το ερώτημα που τίθεται απνευστί είναι πώς προστατεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους επί του θαλάσσιου του χώρου. Γιατί, ενώ στην αιγιαλίτιδα ζώνη το κράτος απολαμβάνει σχεδόν πλήρους κυριαρχίας, εντούτοις σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ έχει «κυριαρχικά δικαιώματα», δηλαδή μειωμένη κυριαρχία που χρήζει ισχυρότερης προστασίας. Έτσι, λοιπόν, εάν τα ξένα ερευνητικά σκάφη προχωρήσουν σε έρευνες, το μόνο που θα απομένει στην Ελλάδα να πράξει θα είναι να αποστείλει σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος για να τα αναχαιτίσουν.

  Εμφαίνεται από τα ανωτέρω ότι η επιβολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων διά της ισχύος είναι ο μόνος τρόπος για την προάσπιση αυτών, αφ’ ης στιγμής δε γίνονται σεβαστά από τα άλλα κράτη. Αυτό επαναφέρει στο προσκήνιο την αδήριτη ανάγκη ενίσχυσης και του Πολεμικού Ναυτικού της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χωρίς μια αξιόμαχη και υπολογίσιμη ναυτική δύναμη που να δρα αποτρεπτικά ως προς την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Δημοκρατίας στη θάλασσα, τότε τα συγκεκριμένα δικαιώματα καθίστανται κενά περιεχομένου.

  Μπορεί η οικονομική συγκυρία να είναι δύσκολη, ωστόσο η επένδυση στην άμυνα (μαζί με παιδεία και εξωτερική πολιτική) μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Εκείνο που δεν πρέπει επ’ ουδενί να μας τρομάζει είναι οι υλακές της Τουρκίας. Για του λόγου το αληθές, από το 2004 κι εντεύθεν, οπότε και το κράτος μας επιδεικνύει αποφασιστική πολιτική στο θέμα των υδρογονανθράκων, η Τουρκία περιορίστηκε στο να διαμαρτύρεται και να αμφισβητεί την ύπαρξη της Δημοκρατίας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η ανάμειξη ξένων «παικτών» και οι ενέργειες βάση του Διεθνούς Δικαίου μάς δίνουν την ευχέρεια να αναβαθμιστούμε γεωπολιτικά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε τον προκλητικό γείτονα. Εν κατακλείδι, όσοι επικαλούνται επιλεκτικά τα περί «δικαίου του ισχυρού» του Θουκυδίδη για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την ενδοτικότητά τους, ας έχουν υπ’ όψιν και ένα άλλο χωρίο από το έργο του μεγάλου αυτού ανδρός: «όταν απειλείσαι από έναν ισχυρότερο εχθρό δεν περιμένεις να επιτεθεί για να αμυνθείς, αλλά ενεργείς ούτως ώστε να αποτρέψεις τον κίνδυνο» (Θουκυδίδου Ιστορία ΣΤ, 18).

Ο ναιναίκος "πατριώτης" στο αξίωμα του προέδρου

Αφού δεν κατάφερε να την καταργήσει της κυπριακή δημοκρατία ο "μεγάλος" Νίκος Ανα(ν)στασιάδης προσπαθεί να εκλεγεί στο υψηλότερο αξίωμα αυτής! Με το πρόσχημα του "Ενώνουμε δυνάμεις" και τις λοιπές ουδετερότητες των κενών πολιτικών θέσεων προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι η εκλογή του θα δώσει άλλο στίγμα στο μέχρι σήμερα στείρο και σαπειμένο πολιτικό σύστημα. 

Ο αμετανόητος ναιναίκος βρήκε εύπορο έδαφος στον Καρέκλογιαν ο οποίος διψά για εξουσία (εξού και το όνομα του ΚΑΡΕΚΛΟγιάν). Έτσι οι πιθανότητες μεγαλώνουν για την εκλογή του μεγάλου πολιτικάντη για μια Κύπρο Ομοσπονδιακή Ελληνική(;;;). 

Ο ίδιος ο οποίος σε προεκλογική εκδήλωση του Κασουλίδη, το 2008, έκανε παρατήρηση στους οπαδούς του κόμματος οι οποίοι φώναζαν (άκουσον άκουσον) Η Κύπρος είναι ελληνική και διόρθωσε: "Η Κύπρος είναι ευρωπαϊκή που κατοικούν Ε/κ, Τ/κ, Αρμένιοι, Μαρωνίτες Λατίνοι", δείχνοντας έτσι έμπρακτα την ανθελληνική του στάση που έχει για όλα τα ζητήματα που αφορούν το μέλλον αυτού του τόπου. 

Είναι αυτός που πρώτος έκανε επαναπροσεγγιστικές εκδηλώσεις στο στάδιο "Κεμάλ Ατατούρκ" στα κατεχόμενα και χαριεντιζόταν με τους Τούρκους εισβολείς και σφαγείς. Ήταν αυτός που έδωσε άφεση αμαρτιών στους Τούρκους και ύβριζε τον αγώνα της ΕΟΚΑ (αποκαλούσε τους αγωνιστές "ξεβράκωτους").

Είναι αυτός που κληθείς να σχολιάσει τις ψευδοεκλογές στα κατεχόμενα τις χαρακτήρισε "ενδοκοινοτικές" εκλογές αναγνωρίζοντας έμμεσα την ύπαρξη νόμιμης οντότητα στα κατεχόμενα. 

Και κανείς βέβαια δεν μπορεί να ξεχάσει το μεγάλο ΝΑΙ του μεγάλου Νίκου (Ναι - Νίκος καθόλου τυχαίο!) στο σχέδιο Ανάν. Αυτό το σχέδιο το οποίο δεν ήτο απλός ομοσπονδιακό ήταν σχέδιο που νομιμοποιούσε την διχοτόμηση! 

Ποιο κάτω παρουσιάζουμε ένα βίντεο (αυτής της εβδομάδος) στο οποίο ο Ανα(ν)στασιάδης παραδέχεται ότι δεν υπάρχει αποκήρυξη του Σχεδίου Ανάν (8:38 λεπτό)!!!

Αμετανόητος λοιπόν ο Μεγάλος Ν. Αναστασιάδης είναι έτοιμος να αναλάβει την προεδρία της Κύπρου. Ποιος ξέρει (αφού παραμένει αμετανόητος) τι μας περιμένει μια τέτοια εξέλιξη. Ποιος ξέρει πόσο ξεπούλημα θα πέσει από αυτόν που επικαλείται σήμερα "το καλό της πατρίδος" για να βγει στην εξουσία. Αυτός που εκμεταλλεύεται της βλακείες της παρούσας κυβέρνησης για να αρχίσει το δικό του παρακράτος.

Μπροστά του θα πρέπει να βρεθούμε όλοι και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους συμπολίτες μας να μην δώσουν την ψήφο τους σε κάποιον ο οποίος είναι πραγματικά αναξιόπιστος και το ποιο σημαντικό: σε κάποιον ο οποίος τα έχει καλά (σε προσωπικό επίπεδο κυρίως) με τον Τούρκο κατακτητή.

Ο Χριστόφιας απλά έκανε τις διχοτομικές του προτάσεις, αυτός θα τις προωθήσει και θα τις εφαρμόσεις. Ας μην τον αφήσουμε! (ήταν έτοιμος το 2004, τώρα θα μας λυπηθεί;)

Εκδίκηση. Άραγε χρειάζεται;

Πολλές φορές κάποιοι μπαίνουν στην διαδικασία να σκέφτονται άραγε αν είναι σωστή η προσέγγιση της εκδίκησης όσον αφορά την αντιμετώπιση που θα πρέπει να έχει ο Έλληνας απέναντι στους διώκτες του και σφαγείς του. Γενικώς πάντως το ζήτημα της εκδίκησης υπάρχει μόνο σε συνθηματολογίες αλλά και στο πίσω μέρος του μυαλού κάποιων ανθρώπων. Συνήθως συνδέεται με το μίσος και τον φανατισμό και η εκδίκηση είναι σαφώς ένα φυσικό επόμενο αυτών των δύο. Γενικότερα όμως, εξετάζοντας αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι είναι εντελώς λανθασμένη και ότι βγαίνει εκτός των στόχων που πρέπει να έχει ένας Έλληνας που ΔΕΝ ξεχνά!

Εκδίκησή: Μια έννοια η οποία πάει να πει ότι αν κάποιος σου κάνει κάτι θα πρέπει να του κάνεις και συ κάτι, ότιδήποτε για να εκδικηθείς, για τον δικό σου εγωισμό ουσιαστικά και για να δείξεις ακριβώς, ότι "δεν μένεις από κάτω". Η έννοια χρησιμοποιείται σε συνθήματα όπως για παράδειγμα "Τούρκοι δεν ξεχνώ, θα εκδικηθώ για το χαμένο αίμα το κάθε μου χωριό" και σε πολλές άλλες περιπτώσεις "..δίψα για εκδίκηση" κτλ. Το θέμα όμως είναι ότι δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η εκδίκηση, αλλά η λύτρωση, η λύτρωση ακριβώς της Πατρίδας μας, η Απελευθέρωση. 

Η εκδίκηση ΔΕΝ προυποθέτει απελευθέρωση αλλά αντίποινα κυρίως. Εκδίκηση συνεπώς δεν προυποθέτει αντίσταση και ανάκτηση εδαφών αλλά αντίποινα και κατάληψη ίσως άλλων εδαφών. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι θα παραθέσουμε ένα παράδειγμα. 

Οι Τούρκοι, όπως είναι γνωστόν, μας κατέχουν ένα τμήμα του νησιού μας παράνομα με την βάρβαρη εισβολή του 1974. Η εκδίκηση μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους όπως για παράδειγμα με την προσπάθεια κατάληψης "τούρκικής" περιοχής στην Μικρά Ασία, σφαγές γυναικοπαίδων, λεηλασίες και γενική κατάληψη του χώρου. Αυτό είναι μια εκδίκηση όμως δεν απελευθερώνεις την μισή σου πατρίδα που σου την κρατούν με την βία οι Τούρκοι παρά μόνο καταφέρνεις να εκδικηθείς! 

Αντιθέτως, με την αντικατάσταση της λέξης Απελευθέρωση (σε συνθηματολογίες και κυρίως στις απόψεις μας και τις ιδέες μας) καταφέρνουμε να στοχεύουμε στον ΕΝΑ και μοναδικό στόχο: Την Λευτεριά της κατεχόμενης μας γης. Αυτό είναι το μήνυμα και αυτό θα πρέπει να προωθήται πάντου. Σε καμιά περίπτωση η εκδίκηση η οποία είναι μια πιο ευρεία έννοια και η οποία μπορεί κάποιος να υποθέσει διάφορα σενάρια εφαρμογής της.

Προτάσσουμε λοιπόν την Απελευθέρωση ως βασικό στόχο και καμιά εκδίκηση. Εξάλλου το μόνο που θα πρέπει να θέλουμε ως Πατριώτες είναι την απελευθέρωση της νήσου μας από τον τούρκικο ζυγό και την επιστροφή των προσφύγων μας στα σπίτια τους. Τα δίκαια αυτού του τόπου πρέπει να προωθηθούν και όχι το μίσος και η απέχθεια τα όποια πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι φυσιολογικά αισθήματα. 

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να προτείνουμε προς τις οργανώσεις (αυτόνομες παρατάξεις) να αρχίσουν να χρησιμοποιούν (τουλάχιστον στην συνθηματολογία τους) το ΘΑ ΛΕΥΤΕΡΩΘΩ, τονίζοντας έτσι την ανάγκη απελευθέρωσης και διαφωτίζοντας και κατατοπίζοντας τους συμπατριώτες μας πιο δυναμικά! Προτάσσουμε λοιπόν τον αγώνα μας για μια Κύπρο Ελεύθερη για πάντα Ελληνική ο οποίος θα τελειώσει μόνο όταν και το τελευταίο εκατοστό γης παραμείνει ελληνικό και ελεύθερο εις τους αιώνες.