Το ψευδοκρατος σας η μιση μας περηφανεια...

Μεγαλωσα με ενα συνθημα στον τοιχο... 'Τα συνορα μας δεν ειναι εδω ειναι στην Κερυνεια'. Το ψευδοκρατος σας η μιση μας πατριδα...

Τυχαία διάβασα το στίχο από το πιο πάνω ποίημα. Κάθε στίχος του και μια πικρή αλήθεια. 15 Νοεμβρίου 1983. Η Τουρκία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Αποφασίζει να ονομάσει τα κατεχόμενα μας εδάφη "ΤΔΒΚ". Αποφασίζει να θάψει ακόμα περισσότερο την πατρίδα μας, την γη που μας γέννησε.

Αν και αγέννητος τότε έχω δει πολλές φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Κόσμος να γεμίζει τους δρόμους, νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες - γυναίκες όλοι κάτω από μια σημαία και από ένα πόθο την επιστροφή. Εκεί δεν υπήρχε το εγώ. Υπήρχε το εμείς. Δεν υπήρχε η διαπραγμάτευσή της ελευθερίας αλλά η με κάθε θυσία απόκτησις της. Και ο κόσμος να γεμίζει τους δρόμους. Οι γαλανόλευκες, να ανεμίζουν και να μας θυμίζουν πως εμείς είμαστε μέρος μιας ηρωικής ιστορίας. Μιας ιστορίας που δεν δείλιασε μπροστά στο δίλημμα Σκλαβιά ή Αγώνας για ελευθερία. Για αυτούς δεν υπήρχαν δυο επιλογές αλλά μόνο μια!

15 Νοεμβρίου σήμερα. Οι φοιτητές και μαθητές διχασμένοι. Οι μισοί ακολουθούν τον αντικατοχικό δρόμο. Σε οδοφράγματα και πλατείες εκεί που η γη μας μοιράστηκε στα δύο στέκονται περήφανοι διεκδικώντας τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούνται. Να πάνε στο σπίτι τους. Οι άλλοι ακολουθούν τον δρόμο της "γραβάτας". Πως αλλιώς μπορώ να ονομάσω μια αντικατοχική εκδήλωση σε ένα κλειστό γήπεδο χωρίς καθόλου αντικατοχικό χαρακτήρα, αλλά με ηλεκτρικές κιθάρες, μικρόφωνα και τραγούδια. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί που δυστυχώς δεν τολμώ να τους συγκαταλέγω στην νεολαία! Γιατί για εμένα νεολαία σημαίνει πολλά. Και όχι τυπάκια τα οποία καπνίζουν, πίνουν φραπέδες και κάθονται στις καφετέριες την ώρα που διαπραγματεύονται το μέλλον τους με τον χειρότερο τρόπο. Να επισημάνω πως και εγώ καπνίζω, πίνω φραπέ και σπαταλώ ατέλειωτο χρόνο στις καφετέριες. Απλά θα αφιερώσω 10 ώρες το χρόνο να μάθω για το μέλλον και να ζητήσω πράγματα για αυτό.

Ο δρόμος είναι ένας. Δύσκολος μεν - δίκαιος δε! Τη σημασία έχει να ζούμε αν δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα αυτής της ζωής. Για όσους θέλουν να ξεχνάμε και να προχωράμε απλά να τους υπενθυμίσω πως αν και οι πιο παλιοί πίστευαν σ' αυτή την άποψη θα βρίσκονταν ακόμα υπό βρετανική κατοχή, θα εργάζονταν πάνω από 8 ώρες την μέρα και θα σήκωναν κεφάλι μόνο για να δεκτούν καμία σφαλιάρα. Ο Μ.Λούθερκινγκ κάποτε είχε πει "Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάρκεια της ζωής αλλά η ποιότητά της. Αν ένας άνθρωπος δολοφονείται στη διάρκεια ενός αγώνα, ενώ επιχειρεί να σώσει την ψυχή του έθνους, αυτός ο θάνατος συμβάλλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στην ανάσταση."

Αγωνιστείτε, ενημερωθείτε, ξυπνήστε! Μην είστε πηλός στα χέρια τρίτων. Αλλά η αιτία για ένα καλύτερο αύριο. Για μια ελεύθερη πατρίδα. "Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα τα απλά λόγια, από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε..."Γ. Ρίτσος

Θα τα πούμε στους δρόμους!

Οι εταιρίες στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

Όπως θα γνωρίζουν οι πλείστοι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, πρόσφατα εγκαινιάστηκε το λεγόμενο Κέντρο Δραστηριοτήτων. Το κέντρο αυτό χτίστηκε για τους φοιτητές κυρίως έτσι ώστε να περνούν ευχάριστα τις ελεύθερες τους ώρες. Το κέντρο από την αρχική του σχεδίαση προέβλεπε να ήταν κάτι σαν mall στο οποίο φυσικά θα υπήρχαν οι εταιρίες όπως ένα κανονικό mall.

Στα πρόσφατα εγκαίνια του Flo Cafe, (που έγιναν στο συγκεκριμένο κέντρο) προβληματίστηκα. Τελικά, τι θα γίνει στον χώρο του πανεπιστημίου; Και πάλι οι διεθνιστικές μεγάλες εταιρίες θα κατακλύσουν το παζάρι; Οι μικροί απλοί πολίτες πώς θα επιβιώσουν; Σ' αυτό το σημείο να ενημερώσουμε και να ξεκαθαρίσουμε πως το συγκεκριμένο cafe δεν είναι πολυεθνική. Απλά το γεγονός ότι το κτήριο κοινωνικών δραστηριοτήτων του Παν. Κύπρου ανοίγει με μια αρκετά γνωστή και ακριβή εταιρία μας ξενίζει.

Διερωτήθηκα πώς θα επιβιώσουν οι μικρές καντίνες του Πανεπιστημίου τις οποίες διαχειρίζονται απλοί πολίτες οι οποίοι δεν είναι και οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της Κύπρου. Πώς με τόση διαφήμιση, τόση προώθηση, μείωση των τιμών προς τα κάτω (σε σύγκριση με τα εξωπανεπιστημιάκα καφέ) θα μπορέσουν αυτές οι μικρές εστίες να επιβιώσουν.Πώς θα επιβιώσει η καντίνα στην Πανεπιστημιούπολη, όταν ο φοιτητής πλέον αγοράζει τον καφέ του από τα (πολεμοχαρή) Starbuks - υπόψιν εν καιρό πολέμου με τους Παλαιστινίους λέχθηκε ότι μερίδιο από τα λεφτά τους πηγαίναν για τον πόλεμο.

Είναι η πάγια τακτική του μεγάλου να γίνει μεγαλύτερος σε αυτή την χλυδάτη κοινωνία. Έτσι αυτός (ο ένας, οι λίγοι) θα γίνουν πλουσιότεροι ενώ οι "μικροί" (πολλοί) θα γίνουν φτωχότεροι. Και έτσι ακριβώς οδηγούμαστε στην λεγόμενη κρίση. Ας μην το ξεχνάμε αυτό ότι σε χώρες τις οποίες υπάρχουν πολλοί φτωχοί υπάρχουν λίγοι πολύ πλούσιοι. Βλέπεις , για παράδειγμα στην Τσεχία, άνθρωποι να ψάχνουν φαΐ απ' τα καλάθια, και μεγαλοεπιχειρηματίες κεφαλαιούχοι να κυκλοφορούν με SLR και Lamborghini.

Το θέμα είναι ότι όμως ήταν και επιλογή της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών καθώς θα τα στηρίξουν με μεγάλη χαρά. Βλέπετε, είναι ωραίο να μπαίνεις με Φραπέ του Flo στην τάξη παρά με Φραπέ της ανώνυμης μεσαίας ιδιοκτήτριας. Είναι πιο cool είσαι πιο inn! Όταν όμως διαιωνιστεί η κατάσταση και μεγαλώσει η κρίση, που οφείλεται σε αυτό το φαινόμενο, τότε όλους θα μας επηρεάσει το φαινόμενο και πλέον οι μεγαλοκεφαλαιούχες επιχειρήσεις θα μας στριμώξουν.

Aνα το παγκόσμιο όλοι οι φοιτητές περνούν την ώρα τους σε φοιτητικά στέκια, ψωνίζουν απο φθηνά μαγαζιά και γενικά κάνουν αρκετή οικονομία αφού λογικό είναι σαν φοιτητές να πρέπει να κάνουν κάποιο ισολογισμό για τα λεφτά τα οποία διαθέτουν για να περάσουν το μήνα. Πως είναι λοιπόν δυνατόν τότε στην Κύπρο σε φοιτητικές περιοχές να ανοίγουν καταστήματα με τιμές και φήμη κάθε άλλο παρά φοιτητικές!

Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αγοράζουμε από τους "μικρούς" αστούς οι οποίοι με τον ιδρώτα τους προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Γιατί ίσως μια μέρα και ο δικός μας ο κόπος και ιδρώτας να θαφτεί κάτω απο την μεγαλωμανία μας.

Miss Πατριώτης

Μετά από μεγάλη αποχή "αναγκαζόμαστε" να επανέλθουμε! Ο λόγος είναι η απογοήτευση που με έχει κυριεύσει μ' όλα αυτά που βλέπω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό! Εδώ και αρκετό καιρό έχει ξεκινήσει ένας άτυπος πόλεμος για το ποιος είναι ο πιο Πατριώτης στην μαρτυρική μας νήσο - o εθνοσωτήρας και ο γνήσιος πολεμιστής ενάντια στα όσα συμβαίνουν.

Πολλά κόμματα, κινήματα, άτομα πολιτικά και μη διεκδικούν τον τίτλο του "Καλύτερος Πατριώτης". Φωνάζουν και οδύρονται για το ότι ο πρόεδρος "έχωσε" τις Ελληνικές σημαίες την 1η Οκτωβρίου αλλά όταν ψήφιζαν το σχέδιο Αναν με τα 20 τους νύχια πρόβλημα δεν υπήρχε! Άλλοι ξαφνικά ανακάλυψαν πως τους καίει το αίμα μας! Κατά πόσο είναι 100% home made ή με προσμίξεις και πως θα το εξαγνίσουμε. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα βρίσκεται στην παιδεία μας που την ξεφτιλίσαμε, στις αρχές μας που τις ποδοπατήσαμε και τα πιστεύω μας που τα στείλαμε στον αγύριστο.

Η ιστορία μας δεν είναι για να μας φουσκώνει τα στήθη, να μας δίνουν "πατριωτικές" ιδέες για status στο facebook και να κρατούμε την σημαία του έθνους μας και να ποζάρουμε λες και βγάζουμε φωτογραφίες για τον γάμο μας . Η ιστορία είναι καθοδηγητής και κριτής μας. Αντί να διακηρύττουμε με τόσο πάθος το τι έκαναν οι 300 του Λεωνίδα, ο Κολοκοτρώνης ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να σώσουμε την πατρίδα μας. Αυτοί το έκαναν και γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Εμείς; Διαβάζω και ακούω να περηφανεύονται πολύ για το τι προσφέρουν, για τον αγώνα που κάνουν κτλ. Να σας υπενθυμίσω πως δεν κάνετε τίποτα για να είστε περήφανοι! Το χρέος σας κάνετε και τίποτα περισσότερο.

Τα λόγια μου δεν αναφέρονται σε κανένα ειδικά. Είναι ένα γενικό σχόλιο προς όλους Κόμματα - Κινήματα - άτομο που έχουν ξεκινήσει ( κυρίως τα κόμματα λόγο και βουλευτικών ) των αγώνα για την αναδείξει του top πατριώτη. Για όλους αυτούς μια μικρή παράκληση. Να μιλάτε λιγότερο.

Υ.Γ.1 => Για όσους θα αρχίσουν να λένε τα συνηθισμένα περί ιστορίας κτλ λες και μιλούν με το κλιμάκιο ΕΔΟΝ της Ψημολόφου να τους ενημερώσω πως η ιστορία αποτελεί θησαυρό στα χέρια μας που πρέπει να τον διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Στόχος είναι να διδαχθούμε από αυτήν και οι επόμενες γενιές να έχουν σαν παράδειγμα και εμάς και όχι να διδάσκονται το πως ξεπουλήσαμε τη γη μας.